‘Er is een leven zonder kinderen’

“Er is een leven zonder kinderen”, die quote van een 71-jarige lezeres van het artikel in het (AD) Magazine, springt er voor mij meteen uit. Ze schrijft in een uitgebreide lezerspost over de keuzes die zij heeft gemaakt.

“Ik heb met grote belangstelling dit artikel gelezen en had al eerder geconstateerd dat het onderwerp veel in discussie is. Zelf heb ik geen kinderen. Eenvoudigweg, omdat ik pas ben gaan samen wonen toen ik midden dertig was. Dan is er niet zoveel tijd meer.

In die jaren had je geen creches en kinderopvang en ik zag mijzelf geen BOM-moeder worden; het vooruitzicht om financieel afhankelijk te worden van een uitkering vond ik niet erg aanlokkelijk. Ik had een goede baan en hield van mijn werk. Uiteindelijk ging ik samenwonen met een gescheiden man die twee studerende kinderen had. Op nog een derde zat hij niet te wachten. Bovendien wilde ik mijn werk niet opgeven en daar heb ik nu – deels – een goed pensioen aan te danken.

Er is een leven zonder kinderen. Ik heb ze eigenlijk niet gemist. Waarschijnlijk was ik toch niet zo’n moederkloek als mijn eigen moeder en ook mijn enige zus. Ik vind de keuze voor kinderen een beslissing die iedere vrouw (of stel) voor zichzelf moet kunnen nemen. Daar kunnen en mogen anderen geen oordeel over vellen. Wie z’n leven is het nou eigenlijk? Ik vind die reacties naar jou toe af en toe heel kwalijk. Trouwens, hoeveel moeders zullen er in het verleden geweest zijn, die liever iets anders als moeder hadden willen zijn?

Ik merk nu vaak genoeg dat het lang niet altijd zo gaat als in de verwachting ligt, als de kinderen opgroeien en er kleinkinderen komen. Bij mijn zus, 2 kinderen en 4 kleinkinderen is het allemaal heel plezierig, maar dat is lang niet overal zo. En kun je er zonder meer van uit gaan dat ze vaak op bezoek komen als jij eenmaal oud wordt en misschien naar een verzorgingshuis of zo moet? De onderlinge verstandhouding is zo belangrijk, ook wat schoonzoons/dochters betreft.

Ik zou tegen jou en haar en alle twijfelmoeders willen zeggen; volg je eigen weg! Dat heb ik ook gedaan en doe ik nu, al jaren weduwe, nog steeds.”

Twijfel jij over je kinderwens?