Geboren vader vs onhandige zenuwpees

‘Wil je haar even vasthouden?’ Als die vraag klinkt tijdens een kraambezoek breekt het zweet me meteen uit. Als er iemand onhandig is met baby’tjes dan ben ik het wel…

Natuurlijk neem ik het pasgeboren kindje wel in m’n armen, maar als hij of zij begint te huilen dan schiet ik echt in de stress. Vliegensvlug zorg ik er dan voor dat het baby’tje weer in de vertrouwde armen van vader of moeder ligt.

Nu ik tante ben, kom ik er niet meer zo makkelijk mee weg. Aangezien het een hele eer blijkt te zijn dat je een kindje de fles mag geven, neem ik die taak ook op me. Hoe moeilijk kan het zijn…

Nou als je zo’n onhandige zenuwpees bent als ik. Dan is dat echt -letterlijk- een zwaar avontuur. Wat weegt zo’n kind al veel. En waarom blijft ze niet stilliggen? Diverse malen krijg ik goed bedoelde adviezen; ondersteun haar hoofdje, hou haar iets rechter, zorg ervoor dat je het flesje goed vasthoudt. En ga zo maar door.

Zou dit ooit goed komen als ik zelf zo’n hummeltje heb? Ach, waar maak ik me zorgen over. Mijn lief kan me toch helpen? Hij troost zijn nichtje als de melk nog even in de magnetron staat, geeft haar vol vertrouwen het flesje en kijkt trots als daarna een goede boer volgt. Volgens mij is hij een geboren vader…

Lees volgende week: ‘Moeders, het zijn net bloedhonden’

Twijfel jij over je kinderwens?