Jij moest zo nodig kinderen…

Als er iets is waar ik bang voor ben, zijn het de verwijten. Dat ik – als het zover mocht komen – naar mijn man schreeuw ‘Jij moest zo nodig kinderen…’ Ik wil geen spijt krijgen, want daar word je volgens mij geen leukere moeder van.

Ik ben nogal een pittig type. Als ik het ergens absoluut niet mee eens ben, dan laat ik van me horen. Als je voor een kindje kiest, dan volgen er daarna nog een heleboel keuzes. Dat begin al bij de inrichting van de kinderkamer, maar er moeten ook keuzes worden gemaakt over voeding, wie er wanneer oppast en ga zo maar verder. Beslissingen die je samen neemt en waardoor er dus ook een punt kan komen dat je het niet met elkaar eens bent.

Over het algemeen zijn mijn lief en ik eensgezind. Over de inrichting van onze woning hebben we dan ook geen woorden gehad. We gingen naar een paar winkels en kozen zonder te aarzelen voor de meubels waar we nu – vijf jaar later – nog steeds blij mee zijn. En ook wat het huwelijk betreft, kwamen we voor weinig lastige hobbels te staan. Alleen de tafelschikking zorgde voor paniek en een woede-uitbarsting van mijn kant. Al kwam dat vooral door de zenuwen en stress; de volgende dag zou het al zover zijn en ik moest ook nog eens een giga-deadline halen.

Maar juist die stress-situaties ga je ook krijgen als je een kindje hebt. Hoe combineer ik mijn onregelmatige werk met zo’n kleintje? Of ga ik dan ook gillen dat mijn lief maar eens iets moet doen, omdat ik ‘de hele dag al voor dat kind zorg’. Hem kennende zal hij me genoeg ontzorgen, maar vaak kom ik pas tot dat inzicht als ik weer gekalmeerd ben…

Lees volgende week ‘Straks blijf ik alleen met een kindje achter’

Twijfel jij over je kinderwens?