Maaike Widdershoven: Voelde zich moeder zonder kind

Musical-ster Maaike Widdershoven (45) en haar man Daniël (39) hebben vijf jaar lang gewacht op de komst van Noa (5). Daarna blijkt Maaike op natuurlijk wijze zwanger van een tweede. Helaas heeft ze dat kindje nooit in haar armen mogen houden. De zwangerschap blijkt buitenbaarmoederlijk en ze wordt met spoed geopereerd. Openhartig vertelt ze haar verhaal.

‘Dat ik moeder wilde worden daar was geen twijfel over mogelijk. Ik voelde me altijd al moeder, maar dan zonder kind. Toen ik mijn huidige man Daniël ontmoette, zei ik meteen: “Ik wil heel graag kinderen. Als jij ze niet wilt, dan zet ik onze relatie niet door.” Gelukkig had hij dezelfde wens. Op onze trouwdag – 30 juni 2003 – stopte ik met de pi. Dan denk je: ‘Dit moet lukken. Ik ben door mijn gezonde levensstijl zo vruchtbaar als de pest’. Maar helaas… Na een jaar was ik nog niet zwanger.

Het medische traject wilde ik toen nog niet in; dan word je zo geleefd. Ik wilde het op zijn natuurlijke beloop laten. Dacht dat het kwam door de drukte. Ik stond tenslotte avond aan avond op het toneel. Uiteindelijk gingen we na drie jaar naar de huisarts. Na allerlei tests in het ziekenhuis leek er met ons niets aan de hand. Omdat het ziekenhuis vast wilde houden aan allerlei procedures, verliep het vervolg heel moeizaam. Zo wilde ik geen kijkoperatie, omdat ik bang was dat ze mijn buikspieren zouden raken. Als zangeres heb ik deze wel nodig. Daarnaast wilde ik graag direct met IVF beginnen, omdat ik al 38 was. Niemand luisterde, we werden echt behandeld als nummer. Daarom weken we uit naar Gent.

Vertrouwen
Waar we in Nederland met stoom uit onze oren het ziekenhuis verlieten, voelden we ons in Gent meteen welkom. Het hoofd van de vruchtbaarheidsafdeling nam alle tijd om naar ons verhaal te luisteren en zei toen: “Het enige wat ik van jou wil is het vertrouwen dat je zwanger kunt worden.” Toen ik dat hoorde, moest ik heel hard huilen. Het begrip, die hartelijkheid; wat was dat fijn. Waren we maar eerder naar België gegaan. Als je dit traject aangaat, adviseer ik altijd om naar jezelf te luisteren en je gevoel te volgen. Voelt iets niet goed, kijk dan verder. Er zijn zoveel ziekenhuizen – ook in Nederland – waar je wel heel goed wordt geholpen.

Een wachtlijst was er niet; ik kon starten op het moment dat ik daar aan toe was. Tijdens ‘Musical to the Max’ ben ik begonnen met de hormoonbehandeling. Ik vond het verschrikkelijk dat ik mezelf moest prikken. Ik ben ontzetttend bang voor naalden. De hormonen vlakten me helemaal af. Als Daniël en ik naar een lachfilm keken, lag hij in een deuk en kon ik met moeite een glimlach produceren. Ik voelde niet eens meer of ik zwanger wilde worden. Dit was een hele moeilijke tijd; niet alleen voor mezelf, maar ook voor Daniël. Hij leefde opeens met een vrouw die totaal anders was. Gelukkig is het voor iedereen anders; maar laat je niet uit het veld slaan. Hou voor ogen waarom je het doet; als het lukt, krijg je er zoiets moois voor terug.

Gouden bollen
De eerste IVF-behandeling mislukte. Dat voelde ik meteen; ik droomde dat er allemaal geesten om mijn bed stonden die alles kwamen weghalen. Toen ik in paniek wakker werd, voelde ik niets meer, terwijl ik daarvoor als het ware twee gouden bollen zag. Die bollen voelde ik ook toen er voor de tweede keer embryo’s waren teruggeplaatst. Ik bleek zwanger te zijn en dat heb ik geweten ook. We waren wel aan wat rust toe en hadden daarom een vakantie naar Ibiza geboekt. Het was onze minst leuke vakantie ooit. Ik was erg moe, ontzettend misselijk en had uitslag over mijn hele lijf. Ik voelde me verschrikkelijk rot, maar was ook erg gelukkig. Dat wilde ik zo graag uitstralen. Dat kon met elf weken; toen kwam de energie weer terug. Kon ik eindelijk genieten van het kindje in mijn buik. Eindelijk was Noa daar. Het kind waar we al vijf jaar naar verlangden.

Noa is een makkelijk meisje. Ze houdt van gezelschap. Als er bezoek komt, begint ze te juichen. Zelf vind ik het moeilijk dat ik ten tijde van een productie veel weg ben, maar zij geniet als de oppas er is. Ze vindt het zelfs jammer als deze alleen komt. Dan vraagt ze: ‘Wanneer komen al mijn andere vrienden?’. Een broertje of zusje voor Noa was leuk geweest, maar dat wilde ik niet meer via IVF. Dat was zo’n aanslag op ons leven. Het pas was geëffend; een tweede kon nu op de natuurlijke manier komen.

Kantjeboord
Anderhalf jaar na haar geboorte had ik er vrede mee dat ik niet meer zwanger werd. Alle babyspullen, van wieg tot kleertjes en de wandelwagen, heb ik weggegeven aan een zwangere vriendin. Om een maand later te schrikken. Al voordat ik ongesteld moest worden, voelde ik me zwanger en dat bleek ook uit de test. Ik kreeg de slappe lach en riep meteen: ‘Dit kan toch niet?’. We hadden net alles weggegeven. Daniël had er meer moeite mee; hij zat sprakeloos op de bank. Het duurde drie dagen voordat het bij hemecht bezonken was.

Helaas ging het mis toen ik acht weken zwanger was. Ik kreeg last van verschrikkelijke buikkrampen; het leek wel of er duizend messen in mijn buik werden gestoken. Het werd zwart voor mijn ogen en ik hoorde niet meer goed. Daniël heeft me naar de Eerste Hulp gebracht. Uiteindelijk bleek in het ziekenhuis dat ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap had. Ze opereerden me direct. Was ik langer doorgelopen, dan had ik dit niet meer na kunnen vertellen. Dat was schrikken. En dan lag ik ook nog op de kraamafdeling, maar dan zonder kindje. Het leek of ik was bevallen, maar ik ging zonder babytje naar huis. Voor ons was het op dat moment klaar. Ons gezin is compleet, het is goed zo.’

Te pijnlijk
Maaike Widdershoven heeft nooit een geheim van haar vruchtbaarheidsproblemen gemaakt. Toch snapt ze BN’ers ook die er over zwijgen. “Ik denk dat er veel zijn die het niet willen vertellen, omdat het zo verdrietig en pijnlijk is. Toen ik zwanger was van Noa heb ik het er met een collega wel over gehad. Zij waren toen bezig met een icsi-behandeling. Toen hadden we het er over, daarna nooit meer.”

Interview: Patricia de Ryck, eerder verschenen in Uitgerekend Jij.

Twijfel jij over je kinderwens?