Patricia van Liemt: Als zwanger worden niet vanzelf gaat

Patricia van Liemt (35) – voormalig Q-music presentatrice – heeft een hartvormige baarmoeder. Daardoor is het vrijwel onmogelijk voor een embryo om zich te nestelen. Tenzij het bevruchte eitje rechtstreeks ingebracht wordt. Over haar ervaringen met verminderde vruchtbaarheid en de komst van haar eerste kindje – inmiddels heeft ze twee dochters – schreef ze de autobiografische roman ‘De lab baby’.

“Dat zwanger worden niet vanzelf zou gaan, wist ik onbewust wel. Ik was ontzettend slordig met de pil. Waar het bij vriendinnen al raak was, als ze een keertje moesten overgeven, kon ik ‘m makkelijk vier dagen vergeten. Ik werd gewoon weer ongesteld. Toen ik Pieter leerde kennen, wist ik meteen dat ik kinderen met hem wilde. Ik heb dan ook al snel gezegd: “Ik stop met de pil, we zien wel wat er gebeurt.” Natuurlijk hadden we het over mijn vermoedens gehad, en dat werd inderdaad bevestigd. Er gebeurde niets.

Onderbuikgevoel
Ik heb heel snel aan de bel getrokken, maar in het ziekenhuis werd mijn verzoek tot onderzoek in eerste instantie afgewezen. Reden: ik was nog maar 29 en we waren nog zo kort samen. Wacht nog maar even was het devies. Toch heb ik doorgedramd. Ik ben echt op mijn strepen gaan staan in het ziekenhuis; iets wat je echt moet doen als iets niet goed voelt.

Ben je net een jaar samen, kon ik Pieter vertellen dat zijn zaad onderzocht moest worden. Dat is moeilijk, maar hij vond het goed. Het bleek te traag te zijn. Met mij was niets aan de hand. Voor mijn gevoel klopte dat niet. Mijn onderbuikgevoel werd bevestigd bij een volgende test. Zijn zaadkwaliteit bleek verschillend en bij een kijkoperatie ontdekte de arts dat ik een hartvormige baarmoeder heb. In totaal hebben we zes iui-pogingen – ondanks het kleine slagingspercentage, geloofde onze arts hier in – , twee keer ivf en een miskraam moeten doorstaan, voordat ik een doorgaande zwangerschap kreeg. Ik wilde zo graag een kind dat ik er echt alles voor over had.

Forums
Toch vond ik zwanger worden via ivf heel erg zwaar, met name die wachtweken na de terugplaatsing. Ik noem ze de helweken. Ik had dan zo’n pijn in mijn buik dat ik soms hoopte dat ik ongesteld werd. Dan had ik antwoord. Die twee weken wachten, dreven me tot hopeloze waanzin. Nachtenlang bracht ik op forums door, om te lezen wat anderen voelden en deden. Had ik links onder lichte pijn, dan zocht ik dat meteen op. Talloze onbekende vrouwen gaven me toen houvast. Ik vond het zo fijn om te lezen, daarom benoem ik ze ook in mijn boek.

Ik vond het verschrikkelijk om de controle over mijn eigen lichaam kwijt te zijn, daarom ben ik begonnen met schrijven. Alles schreef ik op; van mijn gevoelens tot de medicijnen die ik slikte. Toen ik gedurende het traject opeens zonder werk zat, ging ik steeds vaker naar de IJkantine om te schrijven. Echt de intentie om een boek te schrijven had ik toen niet. Ik vond het schrijven zo leuk dat ik er ook steeds meer mensen bij begon te halen. Natuurlijk zijn ze wel zo bewerkt dat je ze niet meer kunt herkennen, want het is een roman.

Openheid
Mijn man en ik zijn echt één op één de hoofdpersonages uit het boek. Ruzies in de auto voor het ziekenhuis, verwijten, spanningen, emoties – ik beschrijf het zoals wij het meemaakten. We probeerden er samen ook echt wat van te maken. We moesten zo vaak naar het ziekenhuis, dat we daarna even een half uurtje spijbelden van werk voor een snelle kop koffie en stukje appeltaart in het koffietentje om de hoek. Even die rush er uithalen; het leverde echt een bepaalde rust op.

Zelf kon ik er heel goed over praten; ik wilde onze problemen het liefst met vrienden en familie delen. Pieter wilde het juist niet van de daken schreeuwen. Dat begrijp ik ook. Het voelt toch als een soort falen. Daarom denk ik dat andere BN’ers er vaak ook zo terughoudend over zijn. Je moet er niet alleen zelf open in zijn, ook je partner moet dat gevoel delen. Voor een man is dat ook lastiger. Die gaat in de kroeg niet vertellen dat hij traag zaad heeft. Dat begrijp ik ook.

Ervaringsverhalen
Voordat Pieter makkelijker over onze situatie ging praten, moest er een lange weg vol discussies worden bewandeld. Honderden, misschien wel meer, gesprekken gingen hier over. Daarom ben ik zo dankbaar dat ik ons verhaal in mijn boek mag delen. Pieter begrijpt nu dat het goed is dat wij ons verhaal doen. Met dit boek kunnen we andere stellen een hart onder de riem steken. In die periode zochten wij juist naar dit soort verhalen; door open te zijn, kan die dialoog veel meer op gang komen.”

Twijfel jij over je kinderwens?