‘Lieve help, was jij maar geen moeder geworden’

‘Lieve help, was jij maar geen moeder geworden’, die quote trekt meteen mijn aandacht in de lezerspost (naar aanleiding van dit artikel) van de 63-jarige Mieke, die in het dagelijks leven als uitvaartondernemer werkzaam is. Vanuit haar ervaring als moeder, maar ook als professional, deelt ze haar verhaal. Een bericht dat inspireert; niet alleen voor degenen die nog twijfelen, maar ook als de keuze al gemaakt is.

“Ik ben 63, en kreeg mijn kinderen op mijn 20e, 21e en 26e. Inmiddels zijn er tien kleinkinderen, en de volgende generatie is zelfs al begonnen met een achterkleinkind. Ik ben blij met al dat nageslacht, en geniet er van hun ontwikkeling te mogen meemaken.

Toch zul je van mij geen vurig pleidooi horen om vooral moeder te worden. Mij ‘overkwamen’ de eerste twee kinderen me door wat ik maar betitel als een slordig beheer van mijn eitjes. Eigenlijk wilde ik helemaal geen kinderen, wel een carrière. En, vond ik destijds, deze wereld is veel te rot om er nieuwe mensen in te zetten. Als je al kinderen wilt, adopteer ze dan, dacht ik toen.

Het kan raar lopen. Die eerste twee kindjes hebben mij opgevoed tot een volwaardiger mens dan ik was, alleen de 3e was gepland. Ik noem haar dan ook geen nakomertje, maar de andere twee voorlopers. Denk niet dat het altijd makkelijk was, integendeel. Zeker toen ik één jaar na de geboorte van de jongste er alleen voor kwam te staan. Hoewel ik het daarvoor feitelijk ook alleen deed. En ik dacht soms: de verantwoordelijkheid is zo zwaar, eigenlijk zou het verboden moeten zijn om voor je 30e kinderen te krijgen. Maar ik was jong, energiek, gelukkig ook behoorlijk intelligent, en ik wist altijd wel een modus te bedenken om alles vol te houden. Alle drie zijn goed terechtgekomen, en waardevolle burgers geworden. Oftewel: in mijn geval pakte het (aanvankelijk onbedoelde) moederschap goed uit.

Maar ik heb heel veel voorbeelden gezien waarbij ik dacht: lieve help, was jij/waren jullie maar geen moeder/ouders geworden. Zowel in mijn eerdere werk (bijstandsconsulent, arbeidsdeskundige, mediator) als in eigen omgeving. Daarom ben ik juist positief over iedereen die er goed over nadenkt voordat de stap genomen wordt. En als de conclusie is: nee, ik/wij liever niet, dan zal ik dat nooit veroordelen. Ouders die dat wel doen klinken soms nogal jaloers….alsof ze eigen teleurstellingen niet durven toe te geven, maar wel vinden dat iedereen die moet ondergaan! Dus prima, jouw initiatief!

Tot slot wil ik alleen nog wijzen op een valkuil voor vrouwen die na lange tijd twijfelen alsnog besluiten moeder te worden. Als het kind er dan eenmaal is kun je het gevoel hebben (of door de omgeving aangepraat krijgen) dat alles een roze wolk moet zijn. Want je wilde net toch zelf? Dan moet je toch niet zeuren over slapeloze nachten, moe zijn, verlies aan eigen tijd etc.? Nou, ik zou zeggen: uit die teleurstellingen gewoon, liefst met wat humor. En zorg voor hulptroepen om je bijtijds wat lucht te geven. Manlief, grootouders, vrienden, buren, of wie dan ook. Dat had ik destijds allemaal niet, en ik heb het alleen behoorlijk kunnen doorstaan omdat ik nog zo jong was. Iedereen veel succes met twijfelen en beslissen.”

Twijfel jij over je kinderwens?