Zwanger de Nijmeegse Vierdaagse lopen…

Zwanger de Nijmeegse Vierdaagse lopen? Nee, dat wilde ik absoluut niet. Zo’n beproeving waarop je vier dagen lang zo’n veertig kilometer per dag loopt, kan niet gezond zijn voor dat minimensje in je buik. Okay, met menstruatiekrampen ‘m lopen, is ook niks, dus ik was vooral blij dat ik deze keer aan de late kant bleek te zijn met de maandelijks ellende.

Over een mogelijke zwangerschap maakte ik me – in tegenstelling tot de maand ervoor – helemaal geen zorgen. Zo rond en tijdens de Vierdaagse gaat mijn lijf toch volledig zijn eigen gang. Fysieke ongemakken genoeg tijdens deze tocht. Een stoelgang die volledig z’n eigen gang gaat, een maag die van de inspanning niets binnen kan houden, teennagels die zomaar afvallen, ontzettend veel blaren, schuurplekken op de meest vreemde plekken en zelfs bloed bij de ontlasting; vraag een willekeurige Vierdaagse-loper naar deze klachten en hij of zij zal zeker het nodige herkennen.

De honderdste Vierdaagse betekende voor mij mijn derde deelname. Na de eerste keer die echt in het teken van mijn twijfel stond, de tweede waarop ik vooral uitkeek naar minder fysieke klachten, moest dit dé-geniet-editie worden. En dat zonder te trainen, want dat was er door de drukte op de zaak bij in geschoten. De eerste dag ging het – ondanks de hitte en voor mij bekende standaardkwaaltjes – ook heel lekker. Minder last van blaren door preventief te tapen en best op tijd binnen. Dag 2 is voor mij altijd afzien, maar als ik nu terugkijk was ik op dat moment al een stuk emotioneler en daarmee ook negatiever. Dag 3 werd het er niet beter op… Ik denk dat ik de eerste 22 kilometer van die dag echt op m’n tandvlees heb gelopen. Zelfs flink gehuild bij mijn wandelmaatjes Bregje en Eveline. Maar… Opgeven is geen optie als de laatste dag nadert.

Op zo’n moment denk je ‘emoties horen er bij’. Nu terugdenkend is er geen andere conclusie mogelijk dan ‘hallo hormonen!’. Vrijdag was vooral door de fikse regen- en onweersbuien zwaar én eng. Misschien goed dat het toen nog niet echt tot me doorgedrongen was dat we met z’n tweetjes liepen, want anders was ik mogelijk gestopt om je te beschermen. Wandelen over een dijk terwijl je bliksemschichten ziet, is tenslotte niet het veiligste. Ik weet de tocht dankzij de goede zorgen van mijn liefste tijdens de rustposten rondom Cuijk weer te volbrengen en mag m’n derde kruisje ophalen. Huilend en overstuur; dat wel. Maar hé 160 kilometer lopen in vier dagen is ook niet niks.

Het besef dat ik de Nijmeegse Vierdaagse met jou in mijn buik heb gelopen, volgt na een week uitgeteld op de bank te hebben gelegen. Eindeloos heb ik wedstrijden gekeken tijdens de Olympische Spelen; meer energie had ik op dat moment gewoon niet. Dat is herkenbaar van vorige edities… maar dat ik na een week nog niet vooruit te branden ben en dat mijn menstruatie nog niet op gang is gekomen, baart me toch zorgen. Tijd dus om de mening van mijn lief in te roepen. Zijn conclusie: we moeten nu een zwangerschapstest halen!

Dat avontuur lees je volgende week dinsdag op TwijfelMoeder. Klik hier om al mijn columns te lezen.

Twijfel jij over je kinderwens?