Plots grijpen er twee handen naar mijn buik…

Plots grijpen er twee handen naar mijn buik. Als versteend blijf ik staan. Geen idee wat mij zojuist overkwam. Nooit gedacht dat mij dit zo zou aangrijpen. Het is alsof je onzedelijk wordt betast, terwijl je aan de andere kant de goede intenties van die persoon ook begrijpt. Die complimenteert je op dat moment ook met je mooie buik(je). Toch? Met een dubbel gevoel en onzeker lachje neem ik de lovende woorden maar aan.

Buikvoelers… van vriendinnen heb ik er al veel over gehoord. Die ene collega die het gewoon uit jovialiteit doet, familieleden die het doen in de hoop dat er zo al contact wordt gelegd met de aankomende spruit of die vriendin die zo nieuwsgierig is en weet dat ze door onvruchtbaarheid dat gevoel zelf zal moeten missen – het zijn maar een paar voorbeelden. Iedere buikvoeler heeft zo zijn of haar eigen verhaal. Dat begrijp ik vaak ook.

Alleen doet de waarom-reden van de buikvoeler er eigenlijk helemaal niet toe. Het draait om jou. Ondanks dat ik gewaarschuwd was – het overkomt iedere zwangere vrouw volgens mij – schrok ik er toch van. Dat had ik niet verwacht. Niet dat ik meteen het gevoel had dat ik mijn kleintje moet beschermen. Nee, eerder mezelf. Het voelt zo intiem. Dat is iets voor mij en mijn lief. Voor de mensen die ik toelaat. Want als je vraagt of je even mag voelen, kan ik tenslotte zelf een keuze maken. En zeg ik misschien wel ‘waarom niet’, omdat ik snap waarom dit belangrijk is voor jou.

Hoe ging jij hier mee om?

Alle columns van TwijfelMoeder lezen, klik dan hier. Ik heb ze in chronologische volgorde voor je op een rijtje gezet.

Twijfel jij over je kinderwens?