Zwangerschapskilo’s: hoeveel kwam ik aan? (Schrik niet!)

Zwangerschapskilo’s horen er nu eenmaal bij; er groeit tenslotte een mini-mensje in je. Dat de weegschaal dan steeds iets meer aangeeft, is niet meer dan logisch. Maar waar eindigt het… Schrik niet: in mijn geval bijna 25 kilo extra. Ai…

Mijn gewicht en ik… tja, beste vrienden zal ik nooit met mijn weegschaal worden. Die geeft al sinds mijn tienerjaren altijd net ietsje te veel aan. Niet veel te veel hoor. Althans, dat was het nooit. Tot een aantal jaar geleden: mijn man en ik hadden het allebei ontzettend druk met werk en daarnaast ook nog een overvol sociaal leven. Als we kookten, waren dat snelle, ongezonde maaltijden (pasta’s en pizza’s bijvoorbeeld), maar we waren in die tijd ook veel te vinden in de horeca. Etentje hier. Drankje daar. Sport? Nee, daar waren we mee gestopt, nadat de sportschool gestopt was met de bokslessen die we trouw bezochten. Een alternatief zochten we niet. We hadden het al zo druk.

Zo kwamen er stilletjes heel wat kilo’s bij. In december 2014 woog ik bijna 75. Dat was echt wel even schrikken. Ik schommelde altijd net iets onder de zeventig. Die zeven wilde ik helemaal niet op het scherm van mijn weegschaal zien. Met behulp van een diëtiste in combinatie met een personal trainer ben ik toen bijna tien kilo afgevallen. Dankzij alle lessen leerde ik weer grip op mijn gewicht te houden. Dat ging lange tijd goed. Waarbij ik in drukke tijden altijd wat zwaarder was. Juist omdat ik dan ongezondere keuzes maak qua eten. Daarnaast geldt dan ook het motto ‘work hard, play harder’ en stonden er heel wat gezellige avondjes op het programma. Maandelijks bijvoorbeeld de vrijmibo op kantoor; wijntje, chippie en afsluiten met shoarma of pizza. Echte geniet momenten.

Ik kwam er na de Nijmeegse Vierdaagse achter dat ik zwanger was. Dat is voor mij altijd een periode dat ik wat zwaarder ben. Je zou denken dat je heel wat kilo’s verliest tijdens zo’n tocht, maar dat valt echt mee. En naderhand ben je zo moe en gehavend (veel blaren en andere spierpijntjes) dat actief zijn, laat staan sporten, er ook niet in zit. Zo woog ik al iets meer dan 70 kilo toen ik voor het eerst bij de verloskundige aanklopte. En dat werden er snel meer. Het is inmiddels natuurlijk alweer eventjes geleden, maar ik kan me nog herinneren dat ik al voor week 20 tien kilo was aangekomen. Daar heb ik toen nog wat over gezegd. Dat vond ik wel veel. Maar zij vond het toen nog niet verontrustend. De ene vrouw komt tenslotte meer aan dan de ander.

Natuurlijk kwam het ook door mijn eetpatroon. Ik was in die eerste periode erg misselijk. Nee, er hoefde niets uit. Het ging alleen om dat vervelende gevoel in je maag. Dat gevoel dat verdween als ik een glaasje cola nam. En ook een frietje ’s avonds zorgde ervoor dat ik me goed voelde. Die grote gele M langs de snelweg had daarnaast ook nog een gigantische aantrekkingskracht op mij, maar gelukkig kon ik dat redelijk beheersen. Maar stiekem krijg je natuurlijk veel meer calorieën binnen en beweeg je gaande weg je zwangerschap steeds minder. En zo liep de teller snel op. In week 30 waren we de 15 kilo voorbij en vonden ze het bij de verloskundigenpraktijk toch ook wel veel worden. Al wisten ze dat alleen, omdat ik zelf had aangegeven dat ik toch op de weegschaal wilde. Dat houden ze bij de praktijk waar ik was namelijk helemaal niet bij. Dat vind ik vreemd. Want als je tijdens je zwangerschap veel aankomt, kan dat tenslotte ook een teken zijn…

Op dat moment begonnen ze over een diëtiste. Of dat niets zou zijn… Tja, wat voor zin heeft dat als je tijdens je zwangerschap niet mag lijnen. Hoe ik gezond kon eten, wist ik ook wel. De hormonen hadden alleen invloed op de rem. Wat ben ik boos geweest. Waarom hebben ze me niet meteen in contact gebracht met die persoon? Al op de helft van mijn zwangerschap heb ik tenslotte aangegeven dat ik die kilo’s wel heel snel vond gaan. Bij de twintig weken echo in het ziekenhuis wezen ze me er zelfs op. Dat doet zo iemand toch ook niet voor niets. Ik kreeg toen alleen maar terug van de verloskundige dat die echoscopie zich daar niet mee moest bemoeien.

Ik heb zeker gelet op mijn voedingspatroon, maar uiteindelijk zijn zwangerschapshormonen ook echt monsters. Je kunt wel iets willen, maar die hormonsters besturen je handen. Heb je het onbewust zo’n lekkere Tony in je winkelmandje gelegd en bij thuiskomst een flink stuk op. Iedereen weet dat je niet voor twee moet eten, maar voor mijn gevoel had ik ook echt meer honger. Zelf had ik nog de hoop dat de baby mij zou ‘op eten’. Mijn lief was zelf zo’n energievretertje. Maar daar was ik niet mee gezegend. Ach, dan maar na de zwangerschap meteen aan de slag. Ik had zelfs zin om weer te gaan sporten. Dat de weegschaal inmiddels meer dan negentig kilo aangaf, negeerde ik. Ik ging er ook steeds minder opstaan. Al weet je natuurlijk dat je nog groeit, want de zwangerschapsjeans die ik had gekocht, was inmiddels aan de kleine kant. Tja, wat wil je als je ook nog eens tot week 41 mag rondhobbelen…

Gelukkig was die 9 zo van het schermpje verdwenen. Baby, vruchtwater en placenta wegen samen tenslotte zo’n vijf kilo. En het vocht dat je vasthoudt gedurende de zwangerschap verlies je ook snel, dat zijn ook weer zo’n twee tot drie kilo. Het inkrimpen van de baarmoeder tot zijn normale grootte is goed voor een halve kilo minder. En dat litertje bloed dat je extra hebt aangemaakt tijdens de zwangerschap verlies je ook; ook dat is een kilo minder. Tja, als je dan maar tien tot vijftien kilo bent aangekomen, dan ben je je zwangerschaps kilo’s zo kwijt. Maar in mijn geval is dat natuurlijk een ander verhaal. We zitten dan nog steeds op zo’n 86, 87 kilo…

Hoeveel ben jij aangekomen tijdens je zwangerschap?

Bron foto zwangere vrouw: Shutterstock. (In overleg: https://www.shutterstock.com/nl/download/confirm/435847525?src=aUykK1jWLD0bTCDWZW3aMw-1-5&size=huge_jpg – Stock Photo ID: 435847525)

Twijfel jij over je kinderwens?