Baby 4,5e dag naar opvang – moet ik mezelf nu schuldig voelen?

Baby gaat 4,5e naar de opvang. Moet ik mezelf nu schuldig voelen? Het consultatiebureau vraagt er tijdens ons bezoekje naar. Ik vertelt dat oma twee dagen voor haar rekening neemt en dat hij 2,5e dag naar een geweldige opvang net buiten het dorp gaat. En in het weekend zorg ik voor hem. Twee volle dagen, omdat mijn lief dan op onze bouw te vinden is.

Ik ben tevreden met de situatie, zoals we die nu hebben vormgegeven. Eerst had ik drie halve dagen opvang. Dat leek me fijn. ’s Ochtends werken en dan ’s middags spelen en knuffelen met mijn mannetje. Toch was het niet ideaal. Als je slecht slaapt, ben je ’s ochtends namelijk niet vooruit te branden (zeker niet als je een avondmens bent). Tja, en het werk wacht niet… Dus ’s middags probeerde ik alles te combineren. Of moest ik ’s avonds nog aan de slag. Resultaat: doodmoe en enorm prikkelbaar. Nee, dat moest anders.

Onze verhuizing van Cuijk naar Boxmeer, betekende voor de kleine man ook een wisseling van opvang. Daar heb ik meteen geïnformeerd naar hele dagen. Het idee is wel dat dit een tijdelijke situatie is. Tot ik de balans heb gevonden. De balans tussen moeder, vrouw-van, vriendin en ondernemer zijn. Dat betekent dat ik tijdens de opvanguren niet alleen werk, maar ook tijd neem om te sporten. Door aan mijn gezondheid te werken, bouw ik tenslotte ook aan mijn energielevel. En ook de bouw is een tijdelijk ding; over ongeveer een half jaar kunnen we gewoon met zijn drietjes in het weekend genieten. Dan kunnen we leuke dingen gaan doen als gezin. Tja, dan denk ik dat ik mijn me-time momentjes met hem ook wel ga missen. Dus wie weet ga ik dan wel iets minder werken. Maar voor nu is het goed zo. De kleine man geniet ook. Sterker: hij reageert op de opvang heel vrolijk als hij mij ziet, maar mee naar huis gaan is stap 2… Ze hebben daar ook zoveel leuk speelgoed en andere speelkameraadjes.

Ondanks dat ik blij ben met het schema dat we nu hebben (en Seppe dat ook is, merken we aan alles). Toch hoor ik mezelf verontschuldigen tegen de arts. De vrouw oordeelt niet. En toch heb ik het gevoel dat ik uitleg moet geven. Een situatie die vaker voorkomt. Ook tijdens netwerkborrels wordt er gevraagd naar hoeveel ik nu werk. Als ik bijna full-time zeg (want daar kom ik met die paar avonduurtjes wel aan) zie ik soms de blikken. Ik weet dat ik me er niets van aan moet trekken, maar dat is toch niet zo makkelijk…

Herkenbaar?

Foto kinderdagverblijf van Shutterstock.

Twijfel jij over je kinderwens?