‘Kinderen? Ik zou er niet aan beginnen!’

‘Kinderen? Ik zou er niet aan beginnen. Als ik mijn leven nog een keertje mocht overdoen, dan zou ik het echt helemaal anders aanpakken. Nee, dan zou ik me niet meer laten overtuigen door een man’, zegt mijn moeder, als ik haar vertel over het ontbreken van mijn kinderwens.

Er volgt een verhaal over de tijden die veranderd zijn. Twijfel? Daar was ruim dertig jaar geleden geen ruimte voor. In het katholieke zuiden ging men er eigenlijk gewoon vanuit dat je een aantal maanden na het huwelijk de eerste zwangerschap zou aankondigen. Mijn ouders waren wat dat betreft wel een beetje tegendraads. Ik kwam niet negen maanden, maar pas negen jaar later ter wereld. Vier jaar later volgde mijn zusje.

‘Je vader wilde kinderen. Dus daar ging ik maar in mee’, zegt ze op een toon die voor anderen misschien als spijt klinkt. Ik heb er geen moeite mee. Als kind en ook nu – bijna dertig jaar later – heb ik me nooit ongewenst gevoeld. Het heeft mijn vier jaar jongere zusje en mij nooit aan iets ontbroken en nog steeds staan mijn ouders – ondanks de afstand – altijd voor me klaar.

Maar nu ik er door TwijfelMoeder meer over nadenk, weet ik wel dat haar opmerkingen bijgedragen hebben aan mijn mening over het krijgen van kinderen. Als er bij ieder nieuwtje over een zwangerschap wordt gezegd ‘Kinderen? Ik zou er niet aan beginnen’, dan is dat toch heel anders dan de verhalen van jubelende moeders die niet kunnen wachten op het moment dat ze oma worden.

Lees volgende week: ‘Babyboom in de buurt’

Twijfel jij over je kinderwens?