Column van een voormalig TwijfelMoeder: Koter

Steeds meer vrienden en collega’s raken zwanger. Mijn man en ik hebben de leeftijd voor kinderen. We hebben huisje, kamerplant en beestje, dus waarom geen junior? Omdat we nog een beetje twijfelen. Gevoel en verstand zijn het niet eens.

Afgelopen weekend zagen we de echo van het 12 weken oude aanstaande kindje van vrienden. Het was nog maar 4 centimeter lang, maar had al een hoofdje, een lijfje en spartelende armpjes en beentjes. Om zoiets in je te voelen groeien! En je dan te verheugen op de lieve, lekker ruikende baby met grote onschuldige ogen waar je over enkele maanden kennis mee zult maken!

Baby’s ruiken echter niet altijd lekker, ze produceren poepluiers om verdrietig van te worden. En ondanks dat vertederende uiterlijk zijn het pure egoïsten, die ’s nachts ook aandacht eisen als je de volgende dag vroeg op moet. En zwanger zijn klinkt wel heel romantisch, maar ochtendmisselijkheid, bekkeninstabiliteit, zwangerschapincontinentie en uitscheuren lijken me toch niet iets om een gedicht over te schrijven.

Samen zwanger zijn kan de band tussen de aanstaande ouders nog eens extra versterken. Je bent samen in verwachting van een klein wonder dat je leven zal veranderen. Tja, veel toekomstdromen als grote reizen en een droomcarrière voor beide partners worden een stuk moeilijker realiseerbaar. Of dat nu zo goed is voor een relatie…

Het is natuurlijk heel gaaf om jezelf en je partner in de kleine te ontdekken, terwijl die opgroeit.
– Die creativiteit heeft ze vast van jou.
– Ja, maar ze is zo lief, precies jij.
En
– Hij heeft jouw diepblauwe ogen.
– Gelukkig heeft hij ook jouw 20/20 visie.

Aan de andere kant kan het ook een onuitstaanbaar snotettertje worden. Zo’n koter waarvan je in de supermarkt doet of hij niet bij jou hoort. Een kind dat je het liefst níet achter het behang plakt, omdat je dan nog steeds zijn afdruk kunt zien. Zo’n mini-terrorist, in wie je na verloop van tijd het evenbeeld van je inmiddels aanstaande ex begint te herkennen… want van jou kan hij dat extreem irritante gedrag beslist niet hebben!

Het lijkt me geweldig om de ouders en schoonouders te vertellen dat ze opa en oma worden. Zouden ze ontroerd zijn? Voor mijn ouders wordt het tenslotte het eerste kleinkind. Maar hoe zouden ze het vinden als het kleintje ernstig ziek of gehandicapt werd of zelfs…ik moet er niet aan denken. Ik pieker nu al zoveel. Kan mijn hart de zorgen om mijn eigen kind wel aan? De wereld is vol gevaren.

Kan je in deze wereld vol oorlog, vervuiling en ellende wel een baby geboren laten worden? Wat doe je zo’n kleintje aan? Aan de andere kant onthoud je de wereld, zonder geboorte, misschien de nieuwe Mahatma Gandhi, Hannie Schaft, Nelson Mandela, Moeder Teresa, Jimmy Carter of Koffi Annan.

Als Robert en ik samen op de bank zitten, onze kat Kitty slapend tussen ons in, weet ik dat wij een geweldig gezin zullen vormen. Wij kunnen samen een kind grootbrengen in een omgeving vol liefde, veiligheid en stabiliteit.
Maar nu nog even niet.

Linda van der Klooster schreef deze column in het voorjaar van 2003. Een paar maanden later was ze zwanger. “Hoofd en hart waren het toch eens geworden.” Ze blogt nu over haar kinderen die hoogbegaafd zijn en schreef er zelfs een boek over. Klik hier voor meer info.

Twijfel jij over je kinderwens?