Schulden & kinderen… verstoppen voor deurwaarders

De 33-jarige Annemieke zit in de schuldsanering. Ze heeft maar zestig euro per week te besteden. Toch is ze gelukkig. Nu heeft ze rust. Toen de deurwaarders nog aan de deur kwamen, verstopte ze zich samen met haar kinderen achter de bank.

“‘Dat kan mama niet betalen…’ Die vijf woordjes doen me zoveel verdriet. Het voelt alsof ik als moeder gefaald heb als ik mijn kinderen moet vertellen dat er geen geld is om bijvoorbeeld populaire schoenen te kopen. Helaas moet ik dit vaak zeggen. Ik heb sinds ik in de schuldsanering zit maar zestig euro per week om rond te komen.

De ellende begon ruim zes jaar geleden toen mijn man bij me weg ging. Ik bleef achter met ons zoontje, die net twee was. Alimentatie kreeg ik het eerste half jaar niet; dan moet je scheiding eerst officieel rond zijn. Tot overmaat van ramp verloor ik door bezuinigingen in de kinderopvang ook mijn baan. Ik bleef positief; zolang ik mijn huur, gas, water en licht betaalde, zou er niets aan de hand zijn…

Ik hield uiteindelijk honderdvijftig euro per maand over. Eten, kleding, luiers; alles moest daarvan. Dan ga je keuzes maken. De ene maand betaalde ik de verzekeringen niet, de andere keer sloeg ik de huur over. Ik modderde maar wat aan. Had ondertussen ook wat anders aan mijn hoofd; ik bleek ongepland zwanger van mijn nieuwe vriend. Helaas verliet hij me kort daarna.

Na de eerste brieven van schuldeisers en bezoekjes van deurwaarders, sloot ik mezelf op. De gordijnen bleven de hele dag dicht. Mijn zoon vond dat niet vreemd; dat deed mama, omdat de buurvrouw steeds naar binnen gluurde. Ik verzon allerlei smoesjes. Zo wist ik niet hoe ik de bel uit moest zetten. Als deze ging, zei ik dat dat het signaal was om verstoppertje te spelen. Samen met mijn kinderen kroop ik achter de bank, zodat de deurwaarders ons niet zagen. We kwamen pas tevoorschijn als de voetstappen weer ver weg klonken. Ik checkte vervolgens direct of er geen bevel tegen de deur was geplakt. Dat mocht niemand zien; ik schaamde me zo verschrikkelijk. Als ik familie of vrienden sprak, speelde ik altijd toneel.

Ik kon mijn geheim niet meer verbergen toen ik werd afgesloten van gas en elektra. Dat moment drie jaar geleden vergeet ik nooit meer. Na de boodschap van de Essent-monteur werd alles vaag en kwamen er allerlei afschuwelijke gedachten in me op. Wat een geluk dat een vriendin op dat moment spontaan op bezoek kwam. Ik vuurde mijn verhaal op haar af. Ondanks dat ze verrast was, trad ze meteen daadkrachtig op. Zo legde zij het eerste contact met een bewindvoerder. Die zocht alles uit en ontdekte dat ik een schuld van 18.000 euro had.

Nu hoef ik me geen zorgen meer te maken over mijn financiën; ik zit vrijwillig in de schuldsanering en mijn bewindvoerder draagt zorg voor alle betalingen. Aan de ene kant ben ik opgelucht. Eindelijk hoef ik niet meer bang te zijn als de bel gaat. Dat heeft rust gebracht en zorgt ervoor dat ik weer normaal kan functioneren. Maar ik schaam me ook. Omdat ik nog steeds geen werk heb – het aantal sollicitaties kan ik inmiddels niet meer tellen – is het bedrag dat wordt afgelost erg laag. Ik heb het gevoel dat de maatschappij opdraait voor mijn problemen. Na drie jaar wordt de resterende schuld namelijk kwijtgescholden.

Ik krijg zestig euro per week, en voor mijn kinderen de kinderbijslag. Mijn zoon (9) is daarnaast ook veel bij zijn vader, terwijl de vader van mijn dochter (5) geen contact wil en dus niets voor haar betaalt. Dat is geen vetpot en betekent dat je over alles moet nadenken. Zelfs een bezoekje aan het zwembad of een ijsje op een zomerse dag zit er vaak niet in. Dat maakt me verdrietig; zeker als ik de sippe gezichtjes van mijn kinderen zie. Ze weten dat we het niet breed hebben, maar ze willen natuurlijk precies hetzelfde als hun klasgenootjes. Het is verschrikkelijk om keer op keer te vertellen dat je geen geld hebt. Ja, dan voel ik me een slechte moeder. Zo beroerd voelde ik me ook altijd als ik de voedselbank bezocht; ik schaamde me kapot. Helaas mag je van deze dienst maar een bepaalde periode gebruik maken en zit die er voor mij op.

Makkelijk is het niet, maar het is ook geen hel. Wij vermaken ons opperbest, met oude spelletjes, knutselen met z’n allen heel wat af en gaan op een mooie dag op de fiets naar de gratis buurtspeeltuin. Voor de kinderen hoeft het allemaal niet duurt te zijn; dat vergeten ouders tegenwoordig volgens mij wel eens. En ik? Ik geniet door deze situatie nog meer van de kleine momenten. Een knuffel van de kids, een spontaan bezoek van een vriendin of een mooie wandeling door de natuur; dat is toch ook prachtig?

Ik heb van deze situatie ook geleerd. Zo besef ik steeds beter hoe ik met mijn geld om moet gaan. Niet dat ik voorheen allerlei dingen op afbetaling kocht, maar ik ben echt een impulsieve koper. Ik ga nog wel eens in de fout. Zo kan ik twintig euro uitgegeven aan een lunch met vriendinnen. Op dat moment vind ik dat ik wel wat ontspanning kan gebruiken, maar als de rekening volgt, vraag ik me af hoe ik het die week ga redden. Gelukkig heb ik nog een jaar om meer discipline op te bouwen, want ik wil zo’n rotperiode echt nooit meer meemaken.

Ik verheug me op het moment dat ik weer meer te besteden heb. Dan kan ik eindelijk weer eens wat anders koken dan pasta met gehakt of braadworst met aardappeltjes. Sparen is nu onmogelijk; maar vanaf dan ga ik geld opzij zetten om mijn huis op te knappen. Hopelijk heb ik dan ook werk, zodat ik er snel een gezellige plek van kan maken voor mij en mijn kinderen. Dan kunnen we eindelijk echt als gezinnetje genieten.’

Interview: Patricia de Ryck. Namen wegens privacyredenen aangepast. Verhaal is eerder gepubliceerd in magazine.

Twijfel jij over je kinderwens?