Zonder kinderen is mijn leven ook compleet

Zonder kinderen is haar leven ook compleet. De 38-jarige Iris vertelt haar verhaal. “‘Wat ben jij egoïstisch! Met een kind kun je natuurlijk niet zes keer per jaar op vakantie. Er mogen zeker geen kleffe kinderhandjes aan je designmeubel zitten?’

Het zijn een aantal verwijten die ik te horen krijg als ik vertel dat ik bewust kinderloos ben. Nederland mag dan zo open minded zijn; wat het gezinsleven betreft zijn we nog heel traditioneel. Anderhalf jaar na je huwelijk verwacht men toch wel een geboortekaartje.

‘Wacht maar, je biologische klok gaat nog wel tikken’, is zo’n uitspraak die vaak voorbij komt. En dan worden natuurlijk alle leuke verhalen over kinderen opgesomd; men probeert je haast een kinderwens aan te praten. Dat ik van jongs af aan geen kinderen wil, begrijpen de meeste mensen niet. Het is ook heel lastig om argumenten op te noemen. Volgens mij is een kinderwens namelijk echt een gevoelskwestie. Ik heb gewoon niet de behoefte om me voort te planten en om voor een kind te zorgen.

Voor mijn man ligt het anders. Hij had – tot wij elkaar ruim tien jaar geleden leerden kennen – het traditionele plaatje in zijn hoofd. Door onze gesprekken ging hij nadenken over zijn kinderwens en ontdekte dat deze eigenlijk nergens op was gebaseerd. Ook hij heeft geen kind nodig om gelukkig te worden. Voor zijn ouders was dat wel even schrikken. Hun ideaalbeeld – jong opa en oma zijn – viel hier mee in duigen. Natuurlijk vind ik dat jammer voor hun, maar dit is ons leven.

Mijn ouders hebben geen moeite met mijn beslissing. Voor hun is het makkelijker, omdat mijn zus kinderen heeft. Toch moeten ook zij zich soms tegenover kennissen verantwoorden over het feit dat ik geen kinderen wil. Blijkbaar vinden mensen toch dat er iets aan je mankeert als je geen kinderwens hebt. Gelukkig trekt mijn moeder zich niets aan van de mening van anderen. Ze begrijpt me zelfs heel goed. ‘Ik hou zielsveel van mijn dochters. Maar als ik nu jong zou zijn zou ik misschien ook wel kinderloos blijven’, vertelt ze wel eens.

Waar andere vrouwen bijna beginnen te kwijlen als ze baby’tjes zien, heb ik dat gevoel totaal niet. Mensen denken ook vaak dat ik een hekel aan kinderen heb, maar dat is helemaal niet het geval. Dat wordt me wel eens gevraagd als ik vertel dat we in de vakantie voor hotels zonder kinderen kiezen. Ik ben geen kinderhater, maar ik hoef ze gewoon niet naast mijn ligbed te hebben.

Ik kan ook van kinderen genieten; zo beleef ik veel plezier aan de kleintjes van mijn zus en van mijn vriendinnen. We kletsen er ook over; kinderen spelen tenslotte een hele belangrijke rol in hun leven. Daar heb ik geen moeite mee, zolang het maar niet de hele tijd over tandjes, flesjes en slaapjes gaat. Natuurlijk zijn ze wel eens jaloers, omdat wij kunnen doen en laten wat we willen. Maar dat ben ik ook op hen. Ik zal namelijk nooit die verwachtingsvolle snoetjes zien van mijn kinderen op Sinterklaasavond.

Kinderen vinden mij ook leuk. Niet vreemd natuurlijk, want ze mogen van mij alles en kunnen me makkelijk foppen. Als mijn neefje van negen komt logeren en zegt dat hij pas om 22.00 uur naar bed moet, dan geloof ik dat. Ik vind het reuze eng als hij komt logeren; voor je het weet gaat er iets mis. Zo wilde ik hem – toen hij nog geen tandjes had – frietjes laten eten. Gelukkig behoedde mijn man me voor deze verkeerde beslissing. Een volle luier? Die ontdekte ik pas uren later, nadat ik me al een tijdje afvroeg wat er zo stonk. Ja, wat dat betreft, mis ik het moedergen.

Mijn man zou echt een goede vader zijn. Als ik hem iets uit zie leggen aan ons neefje, dan denk ik wel eens aan hoe het zou zijn als we zelf zo’n klein blond ventje zouden hebben. Hoe zou hij zich gedragen? Daar ben ik op dat moment echt nieuwsgierig naar. Maar nieuwsgierigheid alleen is wat mij betreft niet voldoende om voor een kind te kiezen.

Getwijfeld aan mijn keuze heb ik nooit. Al ben ik er de laatste jaren wel bewuster mee bezig. Als je 25 bent, heb je nog genoeg tijd om je mening te herzien. Nu ik 38 ben, komt het moment dat het echt niet kan steeds dichterbij. Het lijkt me verschrikkelijk om juist dan te beseffen dat je toch verlangt naar een kind. Ik mag dan al jaren roepen dat ik geen kinderen wil, maar is dat ook echt zo? Alle argumenten zijn weer de revue gepasseerd, maar ik kan nog steeds volmondig ‘ja’ antwoorden. Mijn leven is compleet; ook zonder kinderen.

Interview: Patricia de Ryck. Namen zijn in verband met privacy gewijzigd. Verhaal is eerder gepubliceerd in magazine.

Twijfel jij over je kinderwens?