Cito-score havo/vwo: waarom dan naar het vmbo?

Cito-score havo/vwo – daar was geen twijfel over mogelijk. Toch was dat volgens de leraar van groep 8 geen reden om van zijn vmbo-t advies af te wijken. Ja, dan ken je mij nog niet… zelfs op twaalfjarige leeftijd vond ik het tijd om in te grijpen. Hup die discussie aangaan met de leraar én tevens directeur van onze basisschool.

Verkeerd Cito advies

Die herinneringen komen glashelder naar boven als ik dit in de krant lees. Een derde van de kinderen scoort hoger tijdens de verplichte eindtoets in groep 8, dan het niveau waarop hun school de leerlingen zelf inschat. Bij één op de vijf heeft dat vorig jaar uiteindelijk alsnog tot een hoger schooladvies voor de middelbare school geleid.

Ik vind het schrikken dat nog steeds zoveel kinderen een ‘verkeerd’ advies krijgen. Nu ben ik niet door en door ingevoerd in de onderwijswereld. Dus ik kan niet inschatten hoe ‘verkeerd’ het advies daadwerkelijk is. Zo’n test als de Cito laat tenslotte alleen zien hoe goed je bijvoorbeeld kunt rekenen. En hoe het staat met je taalvaardigheid. Hoe jij als kind bent, kan de leerkracht natuurlijk inschatten. Die weet als geen ander. Of kan ik hier beter schrijven: zou moeten weten – of jij ook echt klaar bent voor dat niveau. In mijn geval was daar eigenlijk geen twijfel over mogelijk. Maar ik heb altijd gedacht dat op ons dorpsschooltje gewoon voor de makkelijke weg werd gekozen. Hup, iedereen naar mavo/havo. Dan werd het daarna wel duidelijk waar het kind hoorde – dat gevoel had ik er op dat moment bij.

Zelfde advies, terwijl jij moet helpen

Als je hetzelfde advies krijgt als klasgenootjes die je altijd met hun rekentaken moet helpen of waar je hoofdstukken op voorloopt bij begrijpend lezen, dan is dat vreemd. En dan heb ik het nog niet over de ontelbare keren dat ik koffie moest gaan halen voor de docent, omdat ik op dat moment alweer door de lesstof was. Terwijl de andere kinderen nog bezig waren, hoefde ik me zo dus niet te vervelen. Ja, zelfs een kind van twaalf heeft door dat het vreemd is dat je dan hetzelfde advies krijgt. Zeker als je – want zo zijn kinderen – de uitslagen van de Cito toets met elkaar gaat bespreken.

Alle reden voor mij om dat dus aan te stippen bij mijn ouders. Ouders die mij steunden en ook het gesprek aangingen, want ook zij vonden het toch wel vreemd. Of mijn ouders dat ook hadden gedaan als ik niet zo stellig was geweest, durf ik niet te zeggen. Mijn ouders hebben zelf geen hoge opleiding genoten en vonden het mavo/havo-advies al heel mooi. Maar inderdaad de cijfers wezen uit dat havo/vwo ook moest lukken, dus die kans wilden ze mij niet ontnemen. Hoogopgeleide ouders – zo blijkt ook uit het artikel – zijn hier toch meer mee bezig (ook met oefenen voor de test); het aangepaste advies wordt namelijk vooral gegeven aan hun kinderen.

Toekomst voor ogen

Waarom ik zo stellig was? Als twaalfjarige wijsneus had ik mijn toekomstpad al volledig voor ogen. Moeder worden, zoals veel meiden in hun kindertijd met stip op één hebben staan, hoorde daar voor mij niet bij. Ik wilde journalist worden. Het liefst sportjournalist. De School voor Journalistiek is een hbo-opleiding; wil je daar zo snel mogelijk naar toe als je je middelbare school-diploma op zak hebt, dan zal dat een havo- of vwo-diploma moeten zijn.

Daarnaast had ik van scholieren uit de mavo/havo-brugklas gehoord dat ze echt ontzettend hoge cijfers moesten halen om uiteindelijk in de tweede naar de havo te mogen. Zat je in brugklas havo/vwo dan ging je als het niet zo lekker liep gewoon naar de havo. De directeur kon eigenlijk weinig tegen deze uitleg inbrengen; al werd er natuurlijk nog een aantal keer gevraagd of mijn ouders het wel zeker wisten. Ja, want zij steunden mij. Zij geloofden in mijn kunnen én in de uitslag van de Cito-toets (en daarnaast ook nog een andere toets die ik eerder in het jaar al had gedaan en waar ook havo/vwo uit kwam).

Blij met mijn stelligheid

Nog steeds ben ik erg blij met het feit dat ik één van die kinderen ben, die uiteindelijk het advies van de basisschool aan hun laars hebben gelapt en het advies uit de Cito heb gevolgd. In de brugklas bleek namelijk dat ik – waarschijnlijk door het gebrek aan uitdaging in de lesstof op de basisschool – helemaal geen idee had hoe je daadwerkelijk moest leren. Zo’n grote hoeveelheid lesstof kun je nu eenmaal niet last minute, vliegensvlug doornemen. Dat was vroeger altijd genoeg geweest, maar nu niet.

Uiteindelijk ben ik in de tweede dan ook naar de havo gegaan. En mijn klasgenootjes die allemaal naar de mavo/havo-brugklas waren gegaan? Daar maakte uiteindelijk niemand meer de overstap van. Zo zonde, want ik weet zeker dat er een aantal in die groep zaten die ook de potentie hadden. Alleen hebben zij te makkelijk het advies van de basisschool gevolgd; iets dat je hun (ouders) niet kwalijk kunt nemen. Daarom kan ik ook niet anders dan dit verhaal schrijven als ik het artikel in het AD lees vanochtend. Het is zo zonde dat er scholieren zijn die niet het advies krijgen dat ze verdienen.

Twijfel jij over je kinderwens?