Bang dat baby van de commode valt

Wat was ik net verschrikkelijk bang. Bang dat je van de commode zou vallen. Met de dag word je onrustiger als we je moeten verschonen. En nu er twee kiezen doorkomen, is het helemaal feest. Tandjespoep én zo’n ongedurig ventje, dat zich als een slangenmens uit je armen wurmt, is echt geen geweldige combinatie.

Toch laat ik deze kant van het moederschap ook zien, want ik begrijp maar al te goed dat dit je écht onzeker maakt. Je vraagt je misschien af of je de enige bent die zo staat te hannesen. Nou, nee. Sterker nog: ik kan me niet voorstellen dat je zo onhandig als mij bent.

Waar ik inmiddels best een handigheidje heb gekregen in het verschonen van (poep)luiers, daar heeft het me vanmiddag bijna een half uur geduurd. Meneertje had werkelijk geen zin om op zijn rug te gaan liggen. Iedere keer schoot ie uit mijn houdgreep, draaide vliegensvlug op zijn buik en schoon naar achter. Zijn beentjes bungelen al over de commode heen. Dus pak ik ‘m weer op en probeer het nogmaals.

Ik heb werkelijk alles ter afleiding naast me liggen: een boekje met boerderijdieren, een badboekje van Nijntje met een rammelaar, zijn robot die muziek maakt, een stressbal (die kan ik nu beter gebruiken), een puzzelstukje en tot slot de koortsthermometer. Die laatste vliegt als eerste met een luide klap op de grond. Vervolgens valt het puzzelstukje tussen de muur en de commode, de robot wil hij lanceren en ga zo maar door. Liedjes willen niet helpen, rustige praatjes doen ‘m niets en een dwingende ‘blijf eens op je rug liggen’, levert geen reactie op. Inmiddels ben ik de wanhoop nabij. Ik ben zo bang dat hij uit mijn handen glipt als ik hier mee door ga.

Dan over op Plan B. Ik loop met onze kleine man naar onze slaapkamer, waar ik ‘m op ons bed leg. Het lukt me nu in ieder geval om zijn schoenen, sokken en broekje uit te doen. En onder lichte dwang gaan ook zijn shirtje en rompertje wel uit. Maar op zijn rug liggen? Ho maar. Niets van dat. Hij blijft draaien. Tja, en als je dan weet dat de luier vol met poep zit, dan moet je keuzes maken. Afgelopen maandag was het ook al raak. Toen draaide-ie – op de commode, dat wel – volledig in zijn eigen poep en kon-ie dus linea recta het bad in. Het aankleedkussen zat ook onder. Dat wil ik dus niet op mijn bed.

Zit er niets anders in, dan over te gaan op Plan C: de grond. Meneertje staat inmiddels in zijn luier op de grond. Alhoewel staat… Nee, hij kruipt wat rond. Bonkt dan weer met zijn hoofd op de grond (het is een fase toch?!). Het aankleedkussen is wel interessant. Daar kun je namelijk overheen klimmen. Gelukkig bedenkt hij vervolgens dat hij ook kan staan. Met zijn vingertjes kan hij net bij de vensterbank, maar dit momentje grijp ik om snel de luier uit te doen en het eerste doekje over zijn billen te laten gaan. Daarmee is het meeste weg. Maar echt nog lang niet genoeg om hem een schone luier aan te kunnen doen. Dan maar gebruik maken van het moment dat hij even aan zijn schommelkoe gaat staan. Terwijl ik me verbaas dat hij nu niet tegen mij aan wil leunen; iets wat ie anders wel graag doet. Ach, ik denk dat hij het mama niet te makkelijk wil maken.

Een klein half uur later heb ik ‘m dan eindelijk in een schone pamper en zijn slaapkleertjes. Tijd om rustig naar bed te gaan. En jawel, dan blijft meneertje opeens rustig op zijn rug liggen….

Foto van baby in luier van Shutterstock. (In overleg: https://www.shutterstock.com/nl/download/confirm/457769221?src=Glv0JZnlvWJWc-elqe1BlQ-1-0&size=huge_jpg – Stock Photo ID: 457769221)

Twijfel jij over je kinderwens?