Hakken in het zand

Hakken in het zand, omdat een kinderwens de norm is? In mijn Facebook-groep heb ik daar gisteren een berichtje over geplaatst. Ik moet namelijk toegeven dat ik dat in de begin periode van mijn twijfelfase absoluut deed.

Waarom zou ik voor iets kiezen, omdat het zo hoort? Omdat het van de vrouw verwacht wordt? Nee, zo burgerlijk ben ik toch niet? Moet ik het doen, omdat anderen in mijn omgeving het willen? Nee, ik ben een vrijgevochten vrouw die haar eigen keuzes maakt. Daarbij laat ik me niet in een hokje duwen. En zo daar gingen die hakken het zand in…

‘Kinderen? Ik moet er niet aan denken’

Ik liet me inderdaad niet in een hokje duwen, maar als ik terugkijk op die periode dan denk ik wel dat ik me onbewust negatiever uitliet over kinderen dan dat ik daadwerkelijk was. Een opmerking als ‘ik moet er niet aan denken’ is natuurlijk makkelijk gemaakt. Je gooit er een onderwerp mee op slot, want mensen hebben vaak geen zin om in discussie te gaan. Kijk ik daar nu op terug dan weet ik dat mensen zo’n opmerking heel anders konden interpreteren dan ik bedoelde. Ja, ik zag mezelf niet als moeder in die tijd, maar ik was absoluut geen kinderhater (om er maar even de meest extreme roddel bij te pakken).

Boksen en om me heen schoppen

Aan de andere kant kan ik me herinneren dat ik in sommige situaties me zo in een hoek gezet voelde, dat ik alleen maar ‘om me heen kon schoppen’. Ik had het gevoel dat ik tegen iedereen op moest boksen en liet mijn gevoel niet meer toe in een gesprek. Ik wilde niet geraakt worden. Zoiets kun je niet volhouden. Dat vreet energie. En al die negatieve energie past je humeur en vervolgens het sfeertje om je heen aan.

Herkenbaar voor jou? Of vind je het makkelijk om je eigen keuze op dit vlak te maken.

Foto van voeten in het zand van Shutterstock.

Twijfel jij over je kinderwens?