Als je dochter niet meer wil leven

Als je dochter niet meer wil leven… De wetenschap dat je kind niets liever wil dan dood zijn, lijkt mij zo verschrikkelijk voor ouders. Wat moet je dan in een rollercoaster van emoties zitten: verdriet, onmacht, woede en ga zo maar door. Dit dreunt bij mij binnen als ik vandaag lees dat Noa Pothoven is overleden. Ze is zeventien en heeft bewust voor zelfdoding gekozen.

Voor buitenstaanders – en vaak ook voor nabestaanden – is het niet te bevatten als iemand zelf uit het leven stapt. Aan de ene kant is er het verdriet, maar je vraagt jezelf ook af of je die persoon niet had kunnen helpen. Ik herken helaas ook de persoonlijke verhalen op dit vlak. En zo zal waarschijnlijk iedereen wel de verschrikkelijke verhalen herkennen. In Nederland plegen namelijk gemiddeld vijf mensen per dag zelfmoord; in Vlaanderen zijn dat er drie.

Klik hier om interview te lezen met moeder die zelfdoding overwoog door het gedrag van haar jongste zoon.

Zelfdoding

Daarom was de missie van Noa Pothoven ook zo mooi; zij schreef namelijk vorig jaar een indrukwekkende biografie over waarom voor haar het leven geen zin meer had. Met Winnen of Leren wilde ze teweegbrengen dat er een instelling kwam waar jonge kinderen/jongeren terecht kunnen voor zowel de psychische als fysieke hulp die ze nodig hebben.

In een interview met De Gelderlander vertelt haar moeder Lisette: “Noa wil dit leven niet meer. We zijn zo bang dat de deur van het leven bij haar dichtvalt. Ze kiest, zoals ze er nu in staat, voor de weg naar de dood. Daarin staan we haaks op elkaar. Wij, haar ouders, willen dat ze kiest voor de weg van het leven. Eigenlijk wil Noa helemaal niet dood. Ze verlangt alleen naar rust.’” Dat beaamt Noa. “Ik wil rust. Geen pijn meer voelen.”

Die stap heeft ze nu heel bewust zelf gezet. Ze stopte met eten en drinken. Een weloverwogen besluit, zo vertelt ze in haar laatste post op Instagram. ,,Na jaren strijden en vechten is het op. Na veel gesprekken en beoordelingen is er besloten dat ik word losgelaten omdat mijn lijden ondraaglijk is. Het is op. Ik leef al zo lang niet meer écht, ik overleef, en zelfs dat niet echt. Ik adem wel maar leef niet meer.”

Veda beslist zelf

Noa is niet alleen. Ik moet ook denken aan de documentaire Veda beslist zelf – Jong en een euthanasiewens van Jessica Villerius. Zij heeft de op dat moment 18-jarige Veda maar liefst veertien maanden lang gevolgd.

Veda is pas elf jaar als ze zeker weet dat ze niet meer wil leven. Ze lijdt van jongs af aan aan vele psychische aandoeningen die het leven voor haar ondragelijk maken. Op haar 17de meldt ze zich aan bij de Levenseindekliniek in de hoop dat zij haar kunnen helpen met haar ultieme wens: euthanasie. Door de vele diagnoses die Veda door de jaren kreeg, lijkt de vervulling van die ultieme wens, juist moeilijker te worden. Want in hoeverre kan iemand met zo veel psychische problemen over haar eigen leven beslissen? En is iemand van 17 jaar met psychisch lijden niet veel te jong om ‘uitbehandeld’ te zijn?

Voor Veda beheerst de dood haar dagelijks leven. Ze vraagt zich iedere dag af of ze wel wil wachten op de toestemming om op deze legale manier te sterven. Jessica Villerius legt de struggles van Veda vast in de documentaire. Van de hoge pieken tot de diepe dalen en alles daar tussenin. Waarom deze documentaire. “De groep jonge mensen met een psychiatrische achtergrond en een doodswens verdient een stem”, aldus Jessica Villerius.

Alles blijft nazinderen na zelfdoding dochter

Marc Vande Gucht is zo’n ouder wiens dochter niet meer wilde leven. Zijn dochter Joke is twintig als ze uit het leven stapt. Hij heeft het boek ‘Alles blijft nazinderen’ geschreven over de jaren na haar plotselinge dood. Van de rauwe pijn en het ongeloof bij haar overlijden tot zijn niet aflatende inzet om de ongelooflijk hoge zelfmoordcijfers te doen dalen door de veerkracht van jongeren te versterken. Dat doet hij zelf samen met Jan Toye via GavoorGeluk.

Hij zegt: “We blijven zoeken naar een manier om het onuitsprekelijke verlies een plaats te geven. Maar de pijn en het verdriet hebben intussen deels plaats geruimd voor hoop. Hoop dat de herinnering aan Joke ons kracht blijft geven om andere jongeren te helpen. Ons gezin is onherstelbaar beschadigd voor het leven. We blijven weliswaar dapper verder timmeren aan onze nieuwe weg, maar het verlies blijft. Altijd. Wel weten we intussen dat het rouwproces ervoor heeft gezorgd dat we een aantal dingen nu helemaal anders zien en doen dan vroeger. Daarom besloot ik dat de tijd rijp was om een boek te schrijven.”

Andere interessante boeken:

Als er iemand is die interessante boeken heeft geschreven over de dood en afscheid nemen van geliefden, dan is het Manu Keirse. Kijk hier tussen alle boeken van Manu Keirse en ontdek wat het beste bij jouw situatie past.

Twijfel jij over je kinderwens?