Lezerspost: Uiteindelijk heeft de natuur gekozen

De lezeressen die mij een mailtje hebben gestuurd, reageren ontzettend enthousiast op de Lezerspost rubriek. Daar ben ik natuurlijk ontzettend blij mee, want op deze manier kan ik alle lezers van TwijfelMoeder nog meer diversiteit aan ervaringen aanbieden. Vandaag weer een editie, waarin een dame vertelt hoe haar het twijfelen verging.

Als kind/tiener had ik überhaupt geen kinderwens, maar toen ik mijn grote liefde leerde kennen sloeg dat om in twijfel. Ik heb ontdekt dat het hebben van een wens bij mij in ieder geval samenhangt met het hebben van een goeie relatie. Ik zie het niet zitten om als alleenstaande aan een kind te beginnen.

In tijden dat ik minder happy was, verdween mijn kinderwens, dan had ik niet de behoefte om dit “overschatte” leven vol verplichtingen door te geven… Het leek dan niet eerlijk om een kind op de wereld te zetten. Klinkt misschien een beetje zwaar en depri, maar dat voelde ik soms zo. Ik vond het sowieso soms moeilijk dat je de beslissing neemt om iemand op de wereld te zetten. Diegene heeft daar ook niet om gevraagd.

Bij mij is uiteindelijk de keuze een “ja” geworden toen ik 30 was. Ik wist opeens zeker dat ik ervoor wilde gaan. Mijn relatie ging goed, ik zat heel erg goed in mijn vel. Alle bezwaren die ik al die tijd had waren niet meer belangrijk. Ik zou alles over gaan hebben voor ons kind en mijn best doen om hem/haar een gelukkige jeugd te gaan geven, samen met mijn vriend. Ik zag niet meer op tegen de grote verantwoordelijk, het verlies van mijn leventje zoals ik het leidde; het maakte niet meer uit. Ik vond het leven leuk!

Uiteindelijk heeft de natuur voor mij en mijn vriend besloten, omdat bleek dat we geen kinderen konden krijgen. Ook niet met eventuele vruchtbaarheidsbehandelingen. Ik voelde me toen behoorlijk besodemieterd door het leven; jaren denk ik er over na of ik het wil of niet, eindelijk wordt de knoop doorgehakt en dan kan het niet eens! Omdat ik de twijfelfase ook herken, herken ik mezelf niet in je column die je schreef over die vrouw die geen kinderen kan krijgen. Het is denk ik moeilijker voor de oermoeders, die van jongs af aan maar één doel voor ogen hebben.

Ik hoop dat het voor jou over niet al te lang duidelijk wordt welke kant jullie op zullen gaan. Ik neem aan dat je vriend door de jaren heen ook niet is gaan twijfelen, dus het is wel fijn dat het voor hem duidelijk is. Het zou voor jullie samen natuurlijk het mooiste zijn als jouw getwijfel naar “ja” gaat.

De keuze om voor kinderen te gaan, hoefde ik in ieder geval niet te maken. Ik kreeg vanzelf het “gevoel”. Het klopte gewoon om het te gaan doen. Ik hoop dat het voor jou ook op een niet te missen manier duidelijk wordt.

Twijfel jij over je kinderwens?