Wat de Nijmeegse Vierdaagse mij opleverde?

De afgelopen dagen heb ik een aantal Vierdaagse verhalen met jullie gedeeld. Stuk voor stuk inspirerende gesprekken die me aan het denken zette. Het antwoord op DE vraag leverde het helaas niet op. Maar wat dan wel?

1. Bevestiging dat het goed is dat ik via TwijfelMoeder op zoek ben gegaan naar mijn gevoel. Sinds de lancering ruim een jaar geleden heb ik zoveel verschillende verhalen gehoord, waardoor het me steeds beter lukt om mijn eigen visie te vormen.

2. Ik (maar vooral anderen) ontdekte dat ik een doorzetter ben. Voor dachten veel mensen dat die 4×40 kilometer mij niet zouden lukken. Ik sta in onze vriendengroep toch bekend als degene die altijd wel iets te miepen heeft bij sportieve, uitdagende activiteiten. En mijn voormalig klasgenootjes weten dat ik alles behalve sportief ben. Wat had ik een hekel aan de Wallenloop. Zelfs dat stuk wandelen – 3,5 kilometer om precies te zijn – over de stadswallen in Hulst vond ik al te veel. En nu? Nu ging ik door. Natuurlijk jammerde ik wel eens, maar dat hoor je onderweg vaker. Als ik echt iets wil, lukt het me. De mening van anderen deert me niet. Sterker nog; die negatieve reacties vooraf hebben me juist gemotiveerd.

3. Wat kan ik afzien: PIJN! De eerste twee dagen gingen ontzettend goed. Op dag één vlogen de kilometers aan me voorbij. Ik liep zelfs voor op schema (waardoor mijn ouders in de auto ontzettend veel stress hadden, omdat ik Elst voorbij was voordat zij daar waren). De tweede dag kon ik zelfs een collega die op wilde geven toch motiveren om de laatste vijf kilometers te volbrengen. Het echte afzien begon op dag drie. Mijn wandelmaat moest ik al voor de vijf kilometer grens laten gaan. Wat had ik een pijn aan al mijn wonden (blaren, verschillende wonden onder borst, arm en op mijn rug). Zelfs de paracetamolletjes hielpen niet om de scherpe randjes van de pijn te halen. Dankzij de fijne mensen die ik trof onderweg (en mijn lieve ouders!) heb ik de tocht over de Zeven Heuvelen volbracht. Om thuis aangekomen verschrikkelijke blaren te ontdekken. Zo erg dat ik ’s avonds in het ziekenhuis op de huisartsenpost zat om een teennagel te laten verwijderen. Ik moest en zou de volgende dag starten. Over die laatste dag schreef ik al. Opgeven? Daar heb ik nooit aan gedacht. Nee, wat dat betreft weet ik nu dat ik absoluut niet kleinzerig ben. Zo’n bevalling moet dus goed komen.

4. Dat ik kan terugvallen op de liefste. Natuurlijk weet ik dat mijn ouders altijd voor me klaar staan, maar nu was het voor pa en ma ook heftig. Zij zagen de wonden en droogden m’n tranen toen ik donderdag echt niet meer kon. En dan was mijn man er natuurlijk (zoals jullie gister hebben kunnen lezen). Zonder hem was het me niet gelukt. En dan al de bekenden langs de route; het is goed om te weten dat ik zoveel mensen om me heen heb die voor me klaar staan. En dan heb ik het nog niet eens over alle mensen die oprecht geïnteresseerd waren in mijn prestaties.

5. Ik kan gemist worden. Wist ik natuurlijk al door onze vakantie van bijna ze weken eind 2013, maar het is goed om te weten dat ik ook zonder mijn werk kan. En als je alles goed communiceert missen klanten je ook niet. Mocht ik dus ooit met verlof gaan, dan weet ik hoe ik het moet organiseren. Gewoon net als bij de Vierdaagse.

Twijfel jij over je kinderwens?