Weken niet gedoucht en geen eten mee naar school

Soms tref je een onbekende die je meteen begrijpt. Iemand die de twijfels herkent en ze duidelijk kan verwoorden. Zo’n dame ontmoette ik tijdens de Nijmeegse Vierdaagse. Kilometers lang bespraken we onze levens.

Terwijl ze vertelt over haar keuze voor het onderwijs en haar werk als lerares op een school in een mindere buurt val ik van de ene verbazing in de andere. Kindjes die aangeven dat ze alleen na zwemles onder de douche gaan. Ouders die hun kroost zonder schoenen, jas of zelfs ondergoed naar school laten gaan. Lege broodtrommels. En nog meer verdrietige verhalen. Dat is de realiteit in haar klas. “Begrijp je dan dat ik geen kinderen wil? Ik zie al zoveel ellende.”

“Als mijn eierstokken toch gaan rammelen dan stop ik meteen als lerares. Ik denk dat ik dat verdriet als moeder niet aan kan zien”, zegt ze, terwijl ik nog steeds beduusd ben van de schrijnende verhalen die ze vertelde. Prachtig dat zij zich iedere dag inzet voor kinderen die het thuis niet zo makkelijk hebben.

---

augustus 10, 2014 /