Onverwachts moeder: verschrikkelijke buikpijn blijkt bevalling

“Vanwege een verschrikkelijke buikpijnaanval ben ik ’s ochtends naar mijn huisarts gegaan. Hij stuurde me meteen door naar het ziekenhuis. Er zat iets goed mis. Amper een half uur later beviel ik onverwacht van een gezonde dochter”, de 21-jarige Nancy vertelt haar verhaal.

“Negen maanden lang wist ik niet dat ik zwanger was. Ik woonde nog thuis bij mijn ouders en zus. Van zwangerschapskwaaltjes waar je andere vrouwen vaak over hoort, zoals vermoeidheid en misselijkheid, had ik helemaal geen last. Ik was de hele tijd gewoon ongesteld. Als ik daar nu aan terugdenk, bloedde ik in die maanden misschien wel ietsje minder dan voorheen, maar het was voor mij geen aanleiding om me zorgen te maken. Waarom zou ik? Ik was aan de pil.

Als ik nu terug denk aan die maanden waren er wel signalen dat ik zwanger zou kunnen zijn, maar daar besteedde ik helemaal geen aandacht aan. Ik was acht kilo afgevallen en merkte wel dat er weer wat kilootjes bijkwamen, maar ik dacht dat dit het jojo-effect was. Het aantal kilo’s dat er bij kwam, was niet schrikbarend veel dat ik me zorgen maakte. Ik kon gewoon nog in mijn kleding. Pas in de laatste weken begon alles echt wat strakker te zitten. Al moest ik dat van anderen horen. Mij viel het niet op. Die kilo’s zijn er zo geleidelijk aan gekomen. Kennissen die mij een tijdje niet hadden gezien, viel het juist wel op. Je krijgt toch wel een heel dikke buik, zei een aantal. Dat merkten ook vriendinnen op in de laatste periode. Dan grapten ze op zo’n moment: je bent vast zwanger. Dan lachte ik mee, omdat ik geen moment aan zwangerschap dacht. Ik vrijde veilig en leefde mijn leven zoals altijd met mijn studie verpleegkunde, baantje bij de plaatselijke slager, paardrijden en uitgaan.

Mijn hamstring speelde ook al een paar maanden op en mijn voeten leken op het eind van de dag wel wat dikker, maar ik hechtte er geen waarde aan. Zelfs toen ik steeds vaker pijn in mijn rug kreeg, en dan vooral tijdens het paardrijden, vond ik dat helemaal niet raar. Mijn paard kon af en toe flink opstandig zijn, net als de week voor de bevalling. Zijn gebok ving ik toen op met mijn rug. Ik twijfelde geen moment en ging er vanuit dat dat ook de oorzaak van die pijn in mijn onderrug was.

De avond voor mijn bevalling had ik eten bij de Chinees gehaald, omdat ik alleen thuis was. En net als ik wel vaker had na het eten van Aziatische gerechten kreeg ik ook deze keer weer last van buikkrampen en diarree. Alleen hield de pijn niet op en bracht ik de hele nacht door op het toilet. Mijn ouders, die er inmiddels weer waren, hoorde me en mijn moeder vroeg wat er aan de hand was. Ze adviseerde me om met een kruik tegen mijn buik in bed te kruipen.

Toen ze de volgende morgen naar haar werk ging, zat ik weer op het toilet. Mijn buik voelde op dat moment ook heel erg hard aan. Dat vond ik zo vreemd. Je buik hoort toch helemaal niet zo hard te zijn? Dat vroeg ik ook aan mijn ma. Ze voelde en wist meteen dat het hier niet ging om buikgriep, maar om iets anders. Ze belde meteen de huisarts en daar kon ik vrijwel direct terecht. Misschien vermoedde ze toen wel al dat ik zwanger was, maar dat heeft ze nooit aangegeven.

Mijn moeder ging mee naar de huisarts, die meteen zag dat er iets niet klopte. Zo kon ik door die verschrikkelijke buikpijn amper bewegen. De oorzaak wist hij niet met zekerheid te vertellen. Hij had twee vermoedens: een zwangerschap of iets met mijn maag. Omdat hij zo twijfelde, belde hij het ziekenhuis met de mededeling dat er zowel een team van gynaecologie als chirurgie klaar moest staan voor mijn komst. De pijn was zo heftig dat ik op dat moment niet eens besefte wat hij nu daadwerkelijk zei. Volgens mij heb ik nog gezegd dat een zwangerschap echt niet kon. Ik had toch ook niet gemerkt dat mijn vruchtwater was gebroken. Al was dat waarschijnlijk meer, omdat ik zo onthutst was door dat bericht. Verder beleefde ik die ochtend, net als de rit richting ziekenhuis, in een roes. Wel was ik blij dat het niet een paar uur eerder begonnen was, want dan was ik alleen thuis geweest. Wat had ik dan moeten doen?

In het ziekenhuis moest er, voordat ik geholpen kon worden, eerst nog een ponsplaatje gemaakt worden. Die minuten leken uren te duren. De pijn was vreselijk. Gelukkig stond de verloskundige al klaar om een echo te maken. Het ging allemaal zo snel dat ik niet eens besefte dat zij zei dat er alleen nog maar voetjes te zien waren. Toen zij daarna voelde hoe ver ik was, bleek zij met haar vingers het hoofdje al te kunnen voelen. Dat moment was zo onwerkelijk. Ik zwanger? Had er al die maanden gewoon een baby in mijn buik geleefd? Dat kon toch helemaal niet?

Pas toen het kleine meisje nog geen tien minuten later op mijn buik lag, kon ik het geloven. Al kon ik het nieuws niet rustig op me in laten werken, omdat Carolien meteen werd meegenomen. Haar hartslag bleek tijdens de bevalling iets te laag en er zat zelfs wat ontlasting in het vruchtwater. Dat bleek niet goed te zijn, maar daar wist ik natuurlijk niets van af. Ik was bang dat er iets aan de hand zou zijn en deelde die angst met mijn moeder, die er gelukkig de hele tijd bij was. Ook zij was geschrokken, maar ze gaf meteen aan dat ze er voor mij en Carolien zou zijn. Dat was heel fijn om te horen.

Die angst voor de gezondheid van mijn meisje was niet onterecht. Mijn levensstijl had ik tijdens mijn zwangerschap niet aangepast. Andere zwangere vrouwen stoppen bijvoorbeeld met paardrijden, drinken en uitgaan in rokerige ruimtes doen ze ook niet meer. Zelf heb ik dit allemaal wel gedaan in al die maanden. Op de momenten dat ik daaraan dacht, was ik wel een beetje bang. Die waarschuwingen, dat je tijdens de zwangerschap niet mag drinken en bepaalde producten beter kan laten staan, zijn er natuurlijk niet voor niets. Straks was ze misschien wel gehandicapt of had ze een afwijking. Al die gedachten gingen door me heen, tot de arts me kwam geruststellen.

Na alle onderzoeken werd Carolien in de couveuse gelegd. Dat doen ze altijd voor de zekerheid als niet duidelijk is hoelang een zwangerschap daadwerkelijk heeft geduurd. Dit ging echt in een waas aan me voorbij. Ik was nog zo suf van de bevalling, maar langzaam drong het tot me door dat ik die ochtend gewoon moeder was geworden. Via het tv-scherm op mijn kamer zag ik haar in de couveuse liggen. Op die manier kon ik aan het idee wennen. Maar ik heb nooit getwijfeld, ik hield vanaf de eerste minuut van haar. Ondanks dat ik nooit een echte kinderwens heb gehad. Ik ben zo blij met mijn kleine Carolien.

Voor de vader was het nieuws natuurlijk ook onwerkelijk. Hij kon het niet geloven, maar kwam toen hij het nieuws had laten bezinken meteen langs. Het was ook zo raar. Karel en ik waren op dat moment, na een relatie van vijf jaar, net een paar weken uit elkaar. Hij was mijn eerste grote liefde, maar het ging samen gewoon niet meer. Daarom besloten we ieder onze eigen weg te gaan en dan blijk je opeens samen een dochter te hebben. In goed overleg besloten we dat ik onze dochter alleen zou opvoeden. Hij blijft haar vader en bezoekt haar heel af en toe, maar ik heb alle verantwoordelijkheden. Carolien heeft ook mijn achternaam. Dat was natuurlijk niet het idee dat ik vroeger had bij het krijgen van kinderen. Dat ik nog zo jong ben, vind ik niet erg. Ik heb namelijk altijd geroepen: als het komt, dan komt het! Maar in mijn gedachten was ik dan helemaal gesetteld met een leuke man.

Toen ik in het ziekenhuis lag, kon ik goed over alles nadenken. En aan het idee wennen dat ik moeder was. Natuurlijk schrok ik in het begin, net als mijn ouders en mijn zus. Maar na die eerste schok, ging ik ook over praktische zaken nadenken. Het enige wat we thuis nog hadden, was een oud bedje, waar ik als baby zelf in geslapen heb en een bijbehorende commode. Gelukkig hoefde ik me er verder geen zorgen over te maken, omdat mijn moeder en zus zo lief waren om alle spulletjes voor Carolien te halen en een kamertje in te richtten.

Het was heel raar om met Carolien thuis te komen. Ik vertrok naar het ziekenhuis met buikpijn en kwam terug met een dochtertje. Op het moederschap was ik niet voorbereid, dus dat was in het begin ook wel heel onwennig. Luiers verschonen, een badje maken, voeden – ik moest het allemaal leren toen Carolien al geboren was. Gelukkig kreeg ik daarbij hulp van de kraamhulp en mijn moeder.

Mijn ouders en zus stonden al die tijd voor klaar, echt geweldig. Ze hebben zoveel voor me gedaan, daar ben ik ze erg dankbaar voor. Helaas moest ik stoppen met mijn studie, omdat ik de lange schooldagen en reistijd niet kan combineren met de opvoeding van Carolien. Mijn baantje in de slagerij heb ik nog steeds. Ik werk er nu drie dagen in de week, zodat ik met het geld dat ik verdien voor mezelf en Carolien kan zorgen. Tijdens die dagen past mijn moeder op. Zij staat net als mijn vader en zus echt altijd voor me klaar. Ook als ik in het weekend met vriendinnen op stap wil, vinden ze het niet erg om op Carolien te passen. Al ga ik niet meer zo vaak uit. Ik wil er namelijk wel zijn voor mijn kleine meid.

Op dit moment is ze net een jaar en nog steeds zo stil als de eerste maanden in mijn buik. Dat is natuurlijk erg fijn. Het gaat harstikke goed met haar. Ze groeit als kool. Vroeger vond ik baby’s niet mooi, maar dat is nu veranderd. Mijn dochter is echt het liefste en mooiste meisje dat ik ooit gezien heb. Ze kwam totaal onverwachts en gooide mijn hele leven op zijn kop, maar ik zou haar nooit meer kwijt willen. Carolien hoort bij mij! Dat zal een toekomstige partner ook moeten beseffen. Dat maakt het vinden van een nieuwe vriend misschien moeilijk, maar daar maak ik me geen zorgen over. Ik zie de toekomst met Carolien echt rooskleurig tegemoet.”

Interview: Patricia de Ryck. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd. Eerder gepubliceerd in magazine.

Twijfel jij over je kinderwens?