Mag ik al naar bed? Alle uren voor twaalven tellen dubbel, toch?

Mag ik al naar bed? Als we onze kleine man hebben ingestopt, is dat de eerste vraag die bij mij de laatste maanden standaard door mijn hoofd schiet. Alle uren voor twaalven tellen dubbel, toch? Zou ik dan eindelijk weer eens een keertje uitgerust wakker worden en zelfs mijn wekker om vijf uur (ja, je leest het goed) kunnen zetten om ouderwets deadlines te halen en werkachterstanden weg te werken? Gewoon even werken zonder afleiding (zowel van de kleine man, als van de mails en appjes).

Als kinderloze nachtbrakers begrepen wij nooit waarom het zo vroeg donker was in onze wijk. Als we rond een uur of tien, half elf naar buiten keken, dan was het al akelig donker op het plein. Wat doen die mensen toch, vroegen we ons af. Als het bij ons rond die tijd donker was, dan waren we in de meeste gevallen niet eens thuis. Zaten we bij een voorstelling van het één of een vergadering van het ander. Of gewoon even gezellig met z’n twee er uit of een drankje doen met (in de meeste gevallen ook kinderloze) vrienden. Dat alle lichten al gedoofd waren, omdat die buren – waarschijnlijk – ook harstikke moe waren, omdat ze jonge kids hadden, daar dachten we toen niet aan. Nee, sinds wij zelf een kleine hebben, die lastig slaapt, begrijp ik het vele malen beter.

In die eerste maanden kon je het bij ons in ieder geval niet zien aan de lampen dat we een kleintje hadden. Ja, die eerste drie weken wel. Juist, omdat ’s nachts dan ook nog vaak de lichten weer eventjes aan gingen voor een nachtelijke voeding. Maar toen de kleine man vanaf een uurtje of acht tot zeven sliep (met een droompapje om elf uur) zaten wij gewoon weer in ons oude ritme. Filmpje kijken. Nog wat werken. Kortom: voor elf uur lagen we er niet in. We gingen naar boven, omdat dat droompapje gegeven moest worden. Niet, omdat we zo moe waren.

Nu is dat wel anders. Het waren namelijk pittige maanden vanaf half november tot en met een ruime week geleden. Meneertje was zijn ritme helemaal kwijt; slapen hoorde er even niet bij. Ergens rond één uur en zo rond de klok van drie, vier uur, klonk er standaard een ‘luchtalarm’ door ons huis. We huren tijdelijk een tussenwoning tot de bouw van ons nieuwbouwhuis klaar is; dus je kunt je voorstellen dat je in zo’n geval een kleintje ook niet echt door laat huilen (ook al bleek dat uiteindelijk wel de manier om ‘m weer in het gareel te krijgen). Die maanden huilde hij sowieso veel; iets met een oorontsteking (twee keer), tandjes en waterpokken. Dan wil je wel vroeg gaan slapen, maar als je in bed gaat liggen, wil je ook gewoon even een moment voor jezelf. Resultaat: je valt toch te laat in slaap en net als je diep in slaap bent, klinkt het gehuil (zeg maar geschreeuw) uit de kamer naast je.

Het breekt je op op een gegeven moment. En dan denk je dus als je de kleine man instopt direct aan je eigen bed. Niet dat we er meteen in duiken hoor; meestal ruimen we samen nog even op, drinken we iets en kiezen dan of we samen of ieder apart nog even iets ter ontspanning kijken/lezen. Rond half tien liggen we dan in de meeste gevallen wel in bed. En ja, dan slapen we snel… Maar die uitspraak dat de uurtjes voor twaalven dubbel tellen, die klopt volgens mij niet. Man, wat kun je ’s ochtends nog steeds moe zijn. Het gaat iedere dag weer een beetje beter, maar ik snap die ouders uit onze oude wijk steeds beter. Die hadden in de meeste gevallen namelijk niet één kindje, maar twee of zelfs drie… Ja, dan ben je in de avond gewoon gesloopt.

Herkenbaar?

Foto: Shutterstock vermoeide vrouw op bank.

Twijfel jij over je kinderwens?