Hormonster zal al het bezoek wel regisseren – met de baby naar huis

Hormonster zal al het bezoek dat onze baby direct wil bewonderen wel eens regisseren. Ik heb het plan namelijk al weken in mijn hoofd. Zo moet én zal het gaan als we na de bevalling vanuit het ziekenhuis weer naar huis mogen. Eerst is het de beurt aan de ouders, de andere gezinsleden en vervolgens werken we rustig toe naar de babyborrel. Ik zit helemaal niet op al die bezoekjes – hoe lief ze ook bedoeld zijn – te wachten. Ik wil samen met mijn mannen even aan mijn nieuwe rol wennen.

We hebben dan ook heel bewust gewacht met het eerste seintje te geven. Niks geen belletjes of appjes met ‘het is begonnen’. Maar gewoon ze ’s ochtends verrassen met het feit dat de kleine man is geboren. Okay, voor mijn zusje was het feit dat we in het ziekenhuis waren geen nieuws meer. Aangezien zij mij door de Nijmeegse Vierdaagse kan volgen via Find My iPhone (wel zo handig als je wilt weten waar iemand loopt, zodat je goed langs de route kan gaan staan om te supporteren), had ze al gezien dat we daar waren. Nu de zwangerschap namelijk op zijn eind liep (ik was al 41 weken), vond ze het zo spannend dat ze toch steeds even checkte. Ze had haar mond braaf gehouden, waardoor het voor de anderen allemaal nieuws was.

En dan komt de eerste uitdaging. Hormonster wil namelijk dat er geen onderscheid is tussen haar ouders en schoonouders. Ze mogen de baby op hetzelfde moment komen bewonderen. Tja, dat is niet vreemd als ze allebei om de hoek wonen, maar wel als het ene stel nog even tweehonderd kilometer moet rijden. Aangezien we voor controle nog even in het ziekenhuis moeten blijven (is gewoon standaard) kunnen ze rustig naar ons toe rijden. Ze besluiten om daarna gewoon het centrum in te gaan als ze op ons moeten wachten.

Want het eerste moment thuis is natuurlijk het moment waarop we even met zijn drietjes willen zijn (al snel gevolgd door de kraamhulp en de stagiaire). Het duurt uiteindelijk wel iets langer voordat we daadwerkelijk thuis zijn. Ik ben toch niet helemaal ongeschonden uit de strijd gekomen en val flauw onder de douche. Niets om je zorgen over te maken, denk ik als ik het hoor. Naderhand hoor ik dat het er toch wel heftig uitzag. Zeker voor de stagiaire. Ach, heeft ze dat ook meteen meegemaakt. Een stage moet leerzaam zijn; niet waar?

Dat moment dat je met je babytje in de Maxicosi het ziekenhuis uit gaat, is echt met geen pen te beschrijven. Je bent in een roes, maar aan de andere kant ook heel scherp. Niet gek: op de snelweg voel je meteen dat je met dit kleintje in de auto geen onnodige risico’s gaat nemen. Ja, op een ritje van een kwartier kun je wel honderd keer tegen elkaar zeggen dat het echt bizar is dat je een halve dag daarvoor nog met z’n tweetjes richting het ziekenhuis reed. Dat je ’s nachts amper geslapen hebt voel je niet; je zweeft. Ooh nee, wacht: als het om het bezoek gaat, zorg ik meteen weer voor de verstoring van dit fijne moment. Ik benoem nog maar eens dat ik hoop dat het zo gaat, zoals ik wil. Ik heb net het zware werk gedaan; dus ik bepaal. Hallo, hormonsters!

Hey, en gelukkig is daar ook de kraamhulp nog. Die weet namelijk ook als geen ander wat het beste voor je is: rust. Als je zo weinig hebt geslapen en zo’n fysieke inspanning hebt geleverd, dan is het tijd voor rust. Met haar stemmen we het een en ander af en volgt inderdaad die bijzondere eerste ontmoeting met de grootouders. En ja, ik mag dan een hormonster zijn als het gaat om de manier van communiceren. Maar wat ben ik blij dat het zo gegaan is. Ouders worden, is namelijk heel bijzonder. Maar vergeet opa en oma niet. Die zijn misschien wel dubbel zo trots. Niet alleen op die prachtige baby, maar bovenal op hun kind dat nu samen met zijn/haar partner aan het begin van een prachtig avontuur staat: het ouderschap.

Foto grootouders bewonderen kleinkind Shutterstock. (Samenwerking: https://www.shutterstock.com/nl/download/success?src=bEa2L_z46VBoxynhakX08A-1-4)

Twijfel jij over je kinderwens?