Te jong voor sterilisatie; mijn wens werd niet ingewilligd

Te jong voor sterilisatie; mijn wens werd niet ingewilligd – dat liet één van de lezers weten naar aanleiding van de lezerspost ‘Geen kinderwens: op m’n 29ste liet ik me steriliseren’. Vandaag vertelt deze 37-jarige vrouw haar verhaal. “Voor mij is het overduidelijk: ik wil geen kinderen.”

“Twijfels? Nee, die heb ik absoluut niet. Al van kinds af aan, weet ik voor 200% zeker dat ik geen kinderen wil. Dan krijg je opmerkingen als ‘dat komt later wel, daar kun je nu nog niets over zeggen’. Nou, dat kan ik dus wel. Als je ouder wordt, zeggen ze ‘dat kom vanzelf wel’ of ‘als je eierstokken gaan rinkelen dan weet je het wel’. Maar mijn mening is niet veranderd.

Dan vragen ze waarom ik dan geen kinderen wil. Waarom moet ik daar uitleg over geven? Ik hoef mijn keuzes toch niet te verantwoorden? Moet je het maar vertellen, omdat je ‘niet normaal’ bent? Aan iemand met kinderen of met een kinderwens wordt toch ook niet gevraagd naar waarom? Werd dat maar eens gedaan… Volgens mij zou dat een hoop ellende en verdriet voorkomen. Maar nee ‘het hoort zo’ dus we willen kinderen, en nog eentje en ga zo maar door…

Voor mij is het overduidelijk: ik wil geen kinderen. Punt! Misschien is dat ook één van de redenen waarom mijn relatie stuk liep. Hij wist dat ik geen kinderen wilde, maar misschien dacht hij – net als al die anderen – dat ik wel van gedachten zou veranderen. Niet dus. In mijn hoofd was het na een vrijpartij altijd al een drama. Want ondanks het gebruik van voorbehoedsmiddelen dacht ik altijd ‘oh, als ik maar niet zwanger ben’. Want dat zou echt verschrikkelijk zijn. Ik heb zelfs adressen gezocht van abortusklinieken in de buurt; voor het geval dat ik toch per ongeluk zwanger zou zijn.”

Omdat ik altijd verschrikkelijk ongesteld was – niks kunnen doen, omdat ik dan doorlekte en bij wijze van spreken om het kwartier naar de wc om me te verschonen – én toch geen kinderen wil, ging ik naar de gynaecoloog. Ik vertelde dat ik graag gesteriliseerd wilde worden, waarbij ook mijn baarmoeder eruit gehaald zou worden…
‘Nou, dat is nogal wat’ werd er meteen gezegd, waarna ze vroegen of ik een partner had. Die had ik op dat moment niet, maar het is mijn lichaam, mijn keuze. Dat gaf ik ook aan. Toch werd mijn wens niet ingewilligd, omdat ik te jong was. De kans dat ik verzakkingen zou krijgen, was te groot. Aan alleen sterilisatie wilde de gynaecoloog ook niet beginnen; daar zou ik later spijt van krijgen en ik was pas eind twintig, begin dertig. Die keuze is definitief en dus nooit meer terug te draaien, werd uitgelegd. Voor ik het wist, stond ik buiten met een recept voor de prikpil. Die zou wel helpen tegen de heftige ongesteldheid.

Misschien had ik voor een second opinion moeten kiezen. Nu neem ik dus al vanaf mijn zestiende rotzooi om niet zwanger of ongesteld te worden. Hoelang nog? Tot aan de overgang? Wanneer is dat? Als ik vijftig ben? Dan heb ik ruim dertig jaar zooi genomen, terwijl het ook op een andere manier had gekund.
Ik ben er van overtuigd dat ik geen kinderen wil. Ik hoop wel ooit de man van mijn dromen te vinden. Al wordt dat lastig op mijn leeftijd; een man die geen kinderen heeft en ze ook niet wil… Ik weet niet of dat ooit gaat gebeuren.”

Twijfel jij over je kinderwens?