‘Ik wilde weg rijden en nooit meer terug komen’

Ik vind het iedere keer weer ontzettend fijn om post van mijn lezers te ontvangen. Als ik deze bijzondere woorden dan met jullie mag delen, is dat natuurlijk helemaal geweldig. Toen ik gister dit mailtje in mijn inbox vond, was ik even heel erg stil. Dank voor je indrukwekkende verhaal Nikki.

“Via een artikel in Margriet zag ik je website. Ik wil een bijdrage leveren omdat ik altijd al wist dat ik eigenlijk geen kinderen wilde, maar er toch één kreeg. Ik ben over mijn ontbrekende kinderwens ook altijd duidelijk geweest naar mijn partner, waarmee ik inmiddels meer dan twintig jaar samen ben. Echter toen wij besloten te trouwen begon mijn partner opeens toch over kinderen krijgen. Ik weet nog dat dit tijdens een wandeling was, waarbij toevallig op dat moment hoog boven ons een vliegtuig over vloog, en ik dacht dat ik graag in dat vliegtuig had gezeten. Duidelijk was dat ik totaal niet aan kinderen toe was.

Nadat we getrouwd waren, kwam het onderwerp nog wel eens voorbij. Ik hield het steeds af, totdat mijn man concludeerde dat we nu toch te oud waren om nog aan kinderen te beginnen (we waren toen 36 en 40 jaar). Dat vond ik toen geen reden. Ik vond dat als we het echt niet wilden dat dat een bewuste keuze zou moeten zijn en niet omdat het nu eenmaal te laat was. Omdat een beslissing wel of geen kind nooit rationeel kan worden gemaakt, vond ik de keuze onmogelijk.

Echter je zit met twee in een relatie en dus mag je zo’n keuze niet alleen maken. Uiteindelijk besloot ik dat we het een jaar zouden proberen, lukte het niet dan moest het zo zijn. Na drie maanden gestopt te zijn met de pil en een keer gemenstrueerd te hebben, raadde mijn partner mij aan een test te doen. Ik weet nog dat ik dat om twee redenen flauwekul vond. Ten eerste was ik ervan overtuigd dat ik geen moeder zou worden, omdat ik vond dat ik daar niet geschikt voor was. Ten tweede omdat na achttien jaar de pil geslikt te hebben het logisch was dat mijn menstruatie nog op gang moest komen. Echter de test wees uit dat ik op beide punten ongelijk had. Mijn man lachte en ik huilde toen de uitslag positief bleek te zijn. Met lood in mijn schoenen gingen we naar ouders en schoonouders om het ‘goede nieuws’ te vertellen.

Inmiddels zijn we zeven jaar verder. Onze dochter is een makkelijk kind, dat gelukkig veel lacht. Maar dat is dan ook haar geluk, anders was het vast anders gelopen. Binnen het jaar na haar geboorte heb ik er serieus over gedacht om in de auto te stappen en weg te rijden en nooit meer terug te komen. Alleen het feit dat ik mijn partner niet alleen met het probleem wilde opzadelen weerhield me. Ik heb ook gedacht om haar weg te geven aan mensen die een zielswens hadden om kinderen te krijgen. maar dat niet konden.

Ben ik een slechte moeder? Nee! Ik knutsel, ben leesmoeder, verf eieren met Pasen, knuffel, praat en lees voor. Maar niet vanuit een intrinsieke motivatie. Maar vanuit het feit dat zij er niets aan kan doen dat dit niet de meest verstandige keuze is geweest die ik ooit heb gemaakt. Ik had een leuk leven. Feitelijk heb ik dat nog steeds alleen anders. Dankzij een partner die ook echt zijn deel in de opvoeding doet. Vind ik haar lief? Zeker? Laat ik dat merken? Zeker! Maar zou ik het nog eens doen? Zeker niet!

Luister naar jezelf, je twijfelt niet voor niets! Een leven zonder kinderen kan een heel rijk leven zijn. Een aanwijzing die ik had, maar nooit heb beseft was de uitspraak van mijn eigen moeder die zei, ‘Ach kinderen? Die kreeg je vroeger gewoon… dat was geen keuze.”

Wil jij je verhaal ook delen? Klik hier en ontdek alles over Lezerspost.

Twijfel jij over je kinderwens?