Iedere stijl qua opvoeding goed? Leven is zelf een leerschool!

Wat voor stijl houden jullie er op na qua opvoeding? Ik moet zeggen dat lief en ik vrij makkelijk zijn. En dan is hij nog de strengste van ons twee. Ik ben van mening dat de kleine man zelf op ontdekkingsreis mag gaan. Natuurlijk sta ik naast ‘m en behoed ik ‘m voor onveilige situaties, maar ik fluit ‘m niet bij voorbaat al terug omdat hij misschien wel iets gaat uitspoken wat niet wenselijk is. Op Vrouw.nl las ik daar een interessante column van Jeffrey Wijnberg over. Alle reden dus om ‘m met jullie te delen in deze editie van Check!

De kop trekt meteen de aandacht. “Maak je geen zorgen als anderen jouw opvoedingsstijl bekritiseren.” En laat dat nou iets zijn wat vooral moeders veel doen. Met de bemoeizucht van moeders heb ik natuurlijk al volop te maken gehad voor we überhaupt aan kinderen begonnen. Lijkt wel een virus dat je bij de zwangerschap oploopt ofzo, haha. En ja, ik maak me er ook schuldig aan. Zie ik een kindje alleen in de indoor speeltuin lopen, terwijl moeders ergens op haar laptopje aan het tikken is, dan vind ik daar wat van… Krijgt een kindje de volle laag midden in een gezelschap, dan vraag ik me af of de ouders de grenzen niet eerst wat duidelijker hadden moeten stellen. Het kind heeft geen idee wat het verkeerd doet. Eén ding heb ik wel geleerd. Dat spreek ik niet uit; iedereen kiest zijn eigen manier van leven. Niets zo vervelend als daar commentaar op te krijgen (van onbekenden).

Juist die situaties laten je wel naar je eigen stijl qua opvoeding kijken. Hoe zouden wij het in dat geval aanpakken? Wat vinden wij belangrijk. Of nog beter: wat denken wij dat bij ons mannetje past. We zijn het er over eens dat we ‘m vrij laten. Dat we ‘m terecht mogen wijzen. Maar: we gaan niet schreeuwen of ruzie maken hierover. Maar wanneer is een stemverheffing dan een schreeuw he? Daar moeten we nog achter komen. Okay, we draaien pas vijftien maanden mee in deze mallemolen, dus dan mag je nog wel van mening verschillen toch? In de column van Wijnberg lees ik zelfs dat ruzie maken ook goed is. “Al was het alleen maar omdat de bijbehorende kinderen dan ook leren hoe het is om van mening te verschillen. Ook dat is een integraal onderdeel van wat opvoeding heet.”

Dan volgt het interessante van het verhaal. “Hoe belangrijk ouders zichzelf in de opvoeding ook vinden, kinderen hebben zo hun eigen karakter. En in de praktijk blijkt nu juist het aangeboren karakter veel bepalender te zijn voor hoe het kind zich uiteindelijk ontwikkelt tot een volwassen mens.” En dat is niet de enige invloed; ook school, vriendschappen, grootouders, buurt(kinderen), verenigingsleven en willekeurige andere mensen die je in het leven ontmoet. De liefde is daarbij het meest bepalend volgens Wijnberg. Wow!

De boodschap van Wijnberg: “Goed ouderschap is te prijzen. Maar maak je ook geen zorgen als anderen jouw opvoedingsstijl bekritiseren. Het leven zelf is leerschool genoeg dat kinderen daar ruimschoots van kunnen profiteren.

Weet je wat ik hier nu zo mooi aan vind? Al die invloeden vormen je kind. Zaken waar je als ouder vaak geen rol in hebt. Waarom zou je er thuis dan een strijd van maken dat alles strikt volgens jouw regeltjes gaat. Daar wordt de sfeer niet gezelliger op. De teugels kunnen dus best wat losser. Geniet juist van de momenten die je samen hebt; hoe klein je zoon of dochter ook is. Want juist die fijne, huiselijke sfeer zal hem of haar ook bijblijven. En natuurlijk altijd fijn om bevestiging te krijgen van de weg die we zijn ingeslagen. Want hoe je het went of keert; dat ouderschap daar kun je je toch flink onzeker over voelen.

Wat vinden jullie van deze column? Is jouw wil wet? Of kijk je ook echt naar het karakter van je kind(eren).

Afbeelding vrolijk jong gezin van Shutterstock.

Twijfel jij over je kinderwens?