Twijfelen over kindje na lang IVF-traject

Twijfelen over een kindje nadat je een lang IVF-traject succesvol doorlopen hebt? Hou je de baby of kies je toch voor abortus. Erover praten durf je niet, want dit is zo taboe. Jij wilde het toch zo graag? Waarom dan nu de zwangerschap afbreken na al die tijd? Je hoort anderen al zeggen dat zoveel stellen er alles voor over zouden hebben om een kindje te verwelkomen. Waarom zou jij na een IVF-traject dan twijfelen over je kindje? Wat een dilemma! In deze lezerspost deelt één van de dames uit de besloten Facebook-groep haar verhaal.

Taboe

“Hallo mede-lezers van De Twijfelmoeder, Ik heb heel lang de behoefte gehad om mijn verhaal te doen in deze Facebook-groep, maar vond het altijd lastig om het onder mijn eigen naam te doen.  Vanwege het grote taboe dat op mijn verhaal heerst. Wellicht terecht, maar als je zelf met zo’n dilemma zit, weet je het op een gegeven moment ook niet meer. Ik doe mijn verhaal, omdat ik weet dat het anoniem kan én ik hiermee wellicht anderen kan helpen met een (een deel van mijn) situatie waar ik de afgelopen maanden ontzettend mee heb geworsteld. En ja het was een eenzaam proces waarin mijn vriend en ik zaten… Komt-ie!

Ik had altijd het idee dat ik vier kinderen wilde. Maar het was toekomstmuziek, die tijd zou nog wel komen. Een (kinderloos) huwelijk strandde en ik ontmoette mijn huidige vriend. Hij had nooit een kinderwens gehad en ik kon er niet over praten. Als we dat wel deden, barstte ik altijd in huilen uit. Ik kon er niet mee overweg, want ik vond kinderen krijgen aan de andere kant ook heel eng. Uiteindelijk na een aantal jaar bij een coach hierover vele gesprekken over gevoerd te hebben, en natuurlijk met mijn vriend, besloten we er toch voor te gaan. Dit is nu drie jaar geleden. Gezien onze leeftijden (ik eind 30, hij halverwege 40) was het ook wel een beetje ‘nu of nooit’.

IVF-behandelingen

Na een jaar van zelf proberen, hoop, teleurstelling en weer doorgaan, kwamen we via de huisarts terecht in het ziekenhuis. Na allerlei onderzoeken mochten we na een jaar starten met een IVF-behandelingen. Resultaat: een mislukte terugplaatsing. Daarop volgde nog een tweede behandeling. Weer mislukt.

De ‘ik wil zwanger worden’-tunnel werd alsmaar sterker (en donkerder). Ik was alleen nog maar bezig met de teleurstellingen, hoop, bloedonderzoeken, en tests rondom het krijgen van een kind. Een normaal gesprek met mijn vriend kon niet meer plaatsvinden, want ‘ik wilde zwanger worden.’  Ik wilde Moeder Natuur een lesje leren: ik kan heus wel zwanger raken.

Zwanger, verdrietig en verward

De frustraties liepen hoog op. Uiteindelijk zochten we onze heil in het buitenland; Jette in Brussel. Na een aantal pogingen gebeurde het onwaarschijnlijke. Net in een periode waarin ik dacht: ‘Wil ik dit allemaal nog wel?’ bleef de embryo zitten. Paniek! Totaal verward! Verdrietig! De ene na de andere slapeloze nacht volgde. Tijdens de eerste echo was de echoscopiste nog blijer dan wij. Wij liepen naar buiten met ons uitgeprinte kind, maar we waren er niet blij mee.

De vakantie van een aantal weken stond op punt van beginnen en we hadden besloten er nauwelijks over te praten. En aangezien ik al ‘oud’ ben, was het krijgen van een miskraam sowieso levensgroot. Er waren momenten waarop ik hoopte dat ik bloed zou vloeien. Dan hoefde ík tenminste niet te kiezen, dan had het zijn/haar eigen keuze gemaakt. De weken vorderden, inmiddels waren we weer thuis en mocht ik weer een echo laten maken. Nogmaals was de echoscopiste weer zo blij voor ons en wij konden alleen maar toekijken. We zagen het bewegen, we hoorden het hartje kloppen. Met de kleine was alles goed. Zwijgend liepen we terug naar huis, wetende dat de tijd die zou gaan komen een zware zou worden. Zouden we het behouden of niet?

Wilde ik dit kindje wel?

Gelukkig konden ik en mijn vriend er heel goed over praten. We stonden heel erg open voor elkaars argumenten, conclusies en observaties.  We zijn ervoor geprezen. Menig relatie loopt erop stuk. Helaas kon ik niet meer terug naar het gevoel van ‘waarom ik zwanger wilde worden’. Het leek echt alsof ik een strijd was aangegaan met Moeder Natuur. Nu het toch gelukt was, wilde ik er tussenuit piepen. Stonden inmiddels reizen maken, flexibiliteit en een verder rustig leven met mijn vriend niet bovenaan het lijstje? Wilde ik/wilden wij dit kind nog wel?

Het bespreken van zo’n dilemma met ‘de buitenwereld’ is lastig. Met mijn coach heb ik veel gesprekken gevoerd, net als met een medewerker van het FIOM (een stichting die gespecialiseerd is op (ongewenste) zwangerschap. ) en de huisarts. Maar het is geen verhaal om gezellig tijdens een verjaardag boven de kaasstengels, gesneden komkommer en een (0.0%) biertje in de hand op te rakelen. We hebben het er ontzettend moeilijk mee gehad.

Abortus

Behalve dat het fijn was om mijn hart te luchten, leerde ik van de FIOM-medewerkster bijvoorbeeld dat elke keuze okay zou zijn. En dat ik niet gek was geworden, want daar heb ik zeker aan getwijfeld. Want wie wil –na zo’n lang (IVF)proces- een abortus plegen? Maar na veel gesprekken gevoerd te hebben, weet ik dat ik normaal ben. Dat was wel  een steun in de rug.

De weken verstreken, de afspraak bij de abortuskliniek een keer uitgesteld en uiteindelijk was daar het moment om de beslissing van ons leven te nemen. Dat gebeurde ook, de avond voordat we naar de abortuskliniek zouden gaan. De uren gingen snel, zo hard heb ik de klok nog nooit zien tikken. Na weer uren gepraat te hebben over dit onderwerp gingen we ’s nachts om 2 uur naar bed met de emotionele beslissing dat we de abortus door zouden zetten.  

Toegang tot emoties

Het was een korte nacht. Binnen vier uur ging de wekker weer zodat we nog eventuele twijfels konden bespreken voordat we naar de kliniek zouden rijden. Ik werd letterlijk niet lekker en mijn lijf en geest stribbelden zó tegen. Ik ging rechtop zitten, mijn hoofd verborgen in mijn handen. Op één of andere manier namen mijn emoties het over. De emoties die eerder geen toegang hadden tot de besluitvorming, kwamen nu blijkbaar wel met een volle vaart naar boven. Mijn vriend was overtuigd; we houden de kleine.

Het feit dat er na maanden een beslissing was genomen, maakte mij ontzettend emotioneel. Ik heb vervolgens de hele dag lopen janken. Haast niemand die ook maar iets van mijn verdriet wist, en van de zwangerschap. Ik heb mijn twee vrienden gebeld die ons zo hadden gesteund. Zij hadden de keuze voor een kind niet meer aan zien komen.

Paniek

Zoals gezegd, het was een emotioneel en zwaar proces. Nog kijken ik en mijn vriend elkaar wel eens aan van wat ons eigenlijk is overkomen. Als we tijdens het IVF-proces beter met elkaar hadden gecommuniceerd, dan was dit ons (waarschijnlijk) bespaard gebleven. Zo’n IVF-proces is lastig. Wij waren zo bezig met het zwanger worden, dat op het moment dat het gelukt was, we in paniek raakten.

Ik snap dat hier negatieve reacties op kunnen komen, maar voor veel mensen kan zo’n ‘IVF/ICSI-tunnel’ erg dominant zijn. Zelfs overheersen. En op het moment dat je eruit vliegt, dan kun je alles (opeens) heel anders zien. Ieder huisje heeft z’n kruisje en dit is ons kruisje.

‘Weet dat je niet alleen bent’

Gelukkig vordert de zwangerschap gestaag, de baby groeit goed en alles loopt verder op rolletjes. Door middel van dit verhaal hoop ik anderen te kunnen helpen. Al is het er maar één, weet dat je niet alleen bent met dit verhaal.”

Herken je dit verhaal? Ging je ook twijfelen na een lang IVF-traject. Deel je reactie via onze social media-kanalen.

Foto bij dit artikel van Shutterstock; illustreert een vrouw die aan het twijfelen slaagt na IVF.

Twijfel jij over je kinderwens?

april 7, 2020 /

Lezerspost