Leander Verdievel wachtte tien jaar op kind

Leander Verdievel en zijn vrouw Karen Verdievel-Marijse hebben tien jaar geduld moeten hebben, voordat hun kinderwens in vervulling ging. 10 jaar, 17 IVF-pogingen en een lange adoptieprocedure was er voor nodig. Hij beschrijft dat proces in zijn nieuwste boek Het volgend jaar gezin. Wat goed dat hij dit onderwerp bespreekbaar maakt. Uit het oog van de vrouw zijn er al tal van boeken geschreven, maar mannen zijn hier toch vaker gesloten over. En dat terwijl 1 op de 6 koppels toch problemen heeft om een kindje te krijgen.

10 jaar wachten tot kinderwens in vervulling gaat

Als het persbericht in de inbox valt, triggeren de kop en onderschrift mij meteen. Het volgend jaar gezin: of hoe het plan om papa te worden een tragikomische processie van tien jaar werd. Ik vraag me af of ik ook zoveel geduld zou hebben gehad. We hebben namelijk altijd gezegd dat we de medische mallemolen niet zouden ingaan, maar wat als je voor die deur komt te staan? Open je ‘m dan toch? Achter die deur vind je tegenwoordig zoveel mogelijkheden… Ik durf het niet te zeggen.

Leander Verdievel

Leander Verdievel gaat deze thema’s niet uit de weg. Voor wie hem niet kent: hij is ook de schrijver en scenarist van de succesvolle tv-serie Gevoel voor tumor. Op mijn blog VlaamsKijken heb ik verschillende artikelen over Gevoel voor tumor geschreven. Ken je deze serie nog niet? Gevoel voor tumor staat op Netflix (in Nederland – voor België weet ik het niet zeker). In deze serie valt de balans tussen humor en echte emoties ontzettend op. Dat is in het nieuwe boek van Leander Verdievel niet anders.

Fragment uit Het volgend jaar gezin

“Het jaar liep op zijn einde. We keken er wat tegenop. Onze vrienden brachten, alles bijeen, negen kinderen mee naar het huis waar we samen zouden vieren. Wij kwamen aan met een volgestouwde koffer en een pijnlijk lege achterbank.

We verborgen ons verdriet tot het om middernacht onhoudbaar naar boven kwam. Weer een jaar voorbij zonder dat onze ene, grote wens in vervulling was gegaan, net zoals vorig jaar en alle verdomde jaren daarvoor.

“Volgend jaar is het aan jullie!” zo spraken onze vrienden ons moed in. Zo werden we het volgend jaar gezin: twee mensen met steeds weer de belofte van groot geluk in het vooruitzicht, tot de klok er ons aan herinnerde dat het voorbije jaar opnieuw een verloren jaar was geweest.”

Taboes

In Het volgend jaar gezin gaat Leander Verdievel geen taboe uit de weg. Hij schrijft heel open over het onvruchtbare hindernissenparcours dat ze samen hebben afgelegd. Van de vele uren in volle wachtkamers in het ziekenhuis, via absurdistische adoptiecursussen tot de intense vreugde als ze hun kinderen voor het eerst ontmoeten. Dit is hun ontroerende verhaal.

Een boek waar je steun uit kunt halen als je in het zelfde schuitje zit. Maar wat mij betreft ook interessant voor ieder die nog twijfelt. Wat doet het verhaal van Leander en Karen met je? Die gevoelens kunnen namelijk voor best wat opheldering zorgen in jouw twijfelproces.