Mireille ontdekt tijdens wereldreis dat ze zwanger

Stel: je neemt je voor om alles achter te laten en op wereldreis te gaan. Samen met je vriend en jullie 1-jarige zoontje, en je doet het gewoon. Je bent een maand weg en ontdekt dan in Indonesië dat je zwanger bent van je tweede kind. Het overkwam Mireille Steenkamer. In haar boek ‘Zwanger in 13 landen’ beschrijft ze hoe ze dat jaar, die negen maanden zwangerschap, reist, voelt en beslissingen neemt, kortom: leeft. Aan TwijfelMoeder vertelt ze wat haar bewoog om niet terug te gaan naar Nederland voor de bevalling.

“We waren een maand op reis en ik was 5 dagen over tijd. Bij mij gingen na 2 dagen de bellen al rinkelen, ik voelde het eigenlijk al aan mijn lichaam. De zwangerschapstest bevestigde mijn voorgevoel, ik was zwanger. Ik wilde meteen een gat in de lucht springen.”

Hoe reageerde Marcel op de test?
“Marcel was niet meteen enthousiast, hij stelde voor de eerste 12 weken af te wachten. Ik begreep wel dat hij dat zei. Bij Teun heeft het 2 jaar geduurd voordat ik zwanger werd. Maar mijn lichaam sprak boekdelen, de hormonen gierden door mijn lijf, ik wist het zeker en ik voelde me goed.”

En toen dacht je, wanneer gaan we terug?
“Nee mijn eerste reactie was ‘ik ga niet terug naar Nederland’. Ten eerste waren we bezig met onze droom te verwezenlijken, ons huis was verhuurd dus daar konden we niet in. Ten tweede was mijn bevalling van Teun heel zwaar, ik ben slecht begeleid en dacht meteen ‘dat kunnen ze ergens anders vast beter’. Daarnaast worden er overal op de wereld baby’s geboren en wie zijn wij te denken dat het bij ons altijd zo goed gaat. In andere landen worden ook gezonde kinderen geboren, dus we blijven reizen.”

Waar ben je uiteindelijk bevallen?
“We hadden een ticket rond de wereld gekocht. Je mag 1 kant op vliegen (Oost of West) ons ticket ging van Azië, Australië, Nieuw Zeeland, Chili, Argentinië, Brazilië en Spanje weer naar Nederland. Ik wilde graag in Nieuw Zeeland bevallen maar daar mag je niet bevallen als je op doorreis bent. Onze volgende stop was Santiago de Chili. Ik heb de ambassade gemaild en gevraagd hoe de gezondheidzorg in Chili is. Chili was namelijk niet mijn eerste keus. Het is toch een derde wereldland, maar ja dat is ook maar een vooroordeel. Nadat de ambassade had terug gemaild dat de gezondheidzorg in Chili heel goed is, heb ik mijn vooroordelen van tafel geveegd en zijn we naar Santiago gevlogen in mijn 35e week.”

Hoe was de aanloop naar de bevalling?
“In Chili gaat het er 180 graden anders aan toe dan in Nederland. Bijna alle vrouwen nemen hier een keizersnede. Zij snappen niet wat wij onszelf aandoen door zoveel pijn te lijden met een natuurlijke bevalling. In Chili spreekt iedereen Spaans en wij niet echt. Op onze tweede dag in Santiago heb ik een Nederlandse vrouw van mijn leeftijd ontmoet, Annick. Zij spreekt vloeiend Spaans, is getrouwd met een Chileen en was zelf net bevallen in Santiago van hun tweede kindje. Hun eerste dochtertje is net zo oud als Teun en ons appartement was tien minuten lopen bij hun vandaan. Teun en Noemi werden beste vrienden. Wij hadden het niet beter kunnen treffen. Annick heeft mij overal mee naartoe genomen en zo kwam ik terecht bij een super Matrona, vroedvrouw Rosa Maria. Zij begeleidt natuurlijke bevallingen.”

Hoe verliep de bevalling?
Rosa Maria heeft mij super begeleid, zij was niet perse voor of tegenstander van pijnbestrijding, maar bij 8cm ontsluiting keek ze in mijn ogen en zag dat het niet goed ging met mij, het kindje lag te hoog en ik kon niet ontspannen. Ze stelde een ruggenprik voor. Hierdoor kon ik even op adem komen en kon de baby zakken. Anderhalf uur later is Bram geboren, kerngezond na een hele mooie bevalling. Rosa Maria was zowel met de geboorte van Bram bezig als met mij, zoals het moet zijn in mijn ogen bij een bevalling. De enige stress die ik tijdens de weeën heb gehad was de naschok van 6.7 op de schaal van Richter, van de aardbeving die twee dagen daarvoor was geweest. Een van de zwaarste aardbevingen in de afgelopen 100 jaar met een kracht van 8.8 op de schaal van Richter. Ik heb doodsangsten gehad met mijn 41 weken zwangere buik. Maar goed dat is een heel ander verhaal…”

Wil je meer weten over de zwangerschap van Mireille; waar ze haar testen heeft gedaan, hoe ze haar controles bijhield, maar ook hoe ze de aardbeving overleefden? Ze heeft het allemaal beschreven in het boek Zwanger in 13 landen (ISBN: 9789490537418 – klik op de titel om naar haar website te gaan, daar is het boek ook te bestellen.)