Geen mama, wat dan? (Lezerspost)

Wat als je jouw hele leven hebt gedacht dat je moeder zou worden en dat je altijd hebt gedacht dat het opvoeden van kinderen een deel zouden worden van je leven? Wat als je al je hele leven fantaseerde over dingen samen doen, als gezinnetje? Anne schreef er een blog over op haar Facebook-pagina (waar je absoluut ook eens een kijkje moet nemen). Ik mag ‘m hier met jullie delen als lezerspost.

Einde aan fantasieën

“Kamperen was zo’n fantasie van mij. Als kind heb ik altijd gekampeerd. Ik vond kamperen werkelijk fantastisch. Nog steeds trouwens, als gaat dat natuurlijk niet meer met mijn huidige gezondheid. De vrijheid en ongedwongenheid van kamperen vind je nergens anders. Regen of zon, het maakte me eigenlijk niet veel uit, zolang ik maar vriendjes en vriendinnetjes had.

Sinterklaas vieren als gezin is en blijft ook een langgekoesterde droom. En samen naar de Efteling, was altijd zo’n fantasie. Picknicken in de gondels, sprookjes beleven in het sprookjesbos en samen je ogen uitkijken in de Droomvlucht. Of zelfgemaakte knutsels krijgen op Moederdag.

Maar wat als het moederschap niet voor je is weggelegd? Wat doe je dan? Moeder worden en moeder zijn is het grootste geschenk op deze wereld. Als je in staat bent kinderen te krijgen, heb je hierin (doorgaans) zelf een keuze. Ik begrijp ook de vrouwen die hier niet voor kiezen. Dat is helemaal prima. Want er is niks ergers voor een kind dan het gevoel hebben ongewenst te zijn.

Rouw

Maar wat als je niet kan kiezen? Als moedernatuur de keuze voor jou heeft gemaakt? Dan begint er een lange weg van rouwen. Want het verliezen van een kinderwens is het verliezen van een droom, een doel, een richting, een levensverwachting en een langgekoesterde wens.

Je rouwt om een denkbeeldig kind, een kind dat al leeft in je hart. Maar er is ook rouw om een denkbeeldige naam, die je samen met je geliefde, zorgvuldig en met veel liefde hebt geselecteerd. En je rouwt om een toekomst die letterlijk als een kaartenhuis is ingestort.

Rouwen om kinderloosheid is rouwen in de rauwste vorm. En misschien ook wel een van de eenzaamste vormen van rouw. Mijn toenmalige werkgever wist me destijds koelbloedig te vertellen dat ik geen verdriet kon hebben om iets wat ik nooit hebt gehad.

Toen we op m’n 18e jaar net wisten dat ik geboren was zonder baarmoeder en dus nooit zelf een kindje zou kunnen baren, kregen wij een huis toegewezen. Super dubbel. Ook voor ons. We kregen kaartjes met felicitaties voor ons huis, en ergens ver weggestopt in een hoekje stond ‘sterkte’.

Lees ook: Als je kinderwens onvervuld blijft

Eenzaam

Een bedrijfsarts stelde ooit voor dat ik anders ‘Een Syrische blaag uit het asielzoekerscentrum kon halen’. Dit is mij serieus overkomen. Mensen weten blijkbaar niet hoe ze om moeten gaan met zo’n ongrijpbaar verdriet. Dat is ook moeilijk. Dat begrijp ik. Maar dat maakt het rouwen om zoiets definitiefs ook meteen heel eenzaam, want je bent immers alleen met je verdriet om iets wat er nooit “echt” was.

Die eenzaamheid voel je soms ook binnen je relatie. Want voor rouwen bestaat geen handleiding. Ieder doet dat op zijn of haar eigen manier. En daarbij verlies je elkaar soms af en toe.

En als dat rouwen dan steeds een beetje minder wordt, dan komt er ruimte voor andere dingen. Voor de liefde die er wel is, bijvoorbeeld in je relatie. De liefde die je voelt bij andere kinderen, want wat zijn kinderen toch heerlijk vol gepropt met liefde. En wat kunnen kinderen die liefde puur en rauw met je delen.

Kinderen van familie en vrienden krijgen een speciaal plekje. Het verdriet om wat ‘nooit is’ blijft, maar er komt ook ruimte om te genieten van andere dingen.

Uitslapen bijvoorbeeld.
Geen gebroken nachten.
Geen poepluiers in de vroege ochtend.
Gaan en staan waar je wilt.
Qualitytime met je partner of vrienden.
Geen ge-emmer met eten.
Niet 40 keer baby Shark hoeven te kijken, én luisteren.
Maar ook ziek kunnen zijn zonder dat daar een kind de dupe van wordt.

Ik hoor altijd overal dat er niks mooiers is dan de liefde van je eigen kind. Maar dat zal ik helaas nooit ervaren en dus geloof ik dat er meer mooie dingen zijn in de wereld. En daar houd ik me halsstarrig aan vast.”

Liefs Anne

Daar waar ik moeder schrijf, mag ook vader gelezen worden.

Ik schreef mee aan een boek over ongewenste kinderloosheid: De hoop voorbij.

Twijfel jij over je kinderwens?