Herinneringen uit mijn jeugd die ik met jou wil maken

Genieten is volgens mijn lief meer dan alleen hoe je je nu voelt. Het is ook het gevoel dat fantasieën over later bij je oproepen. Toen ik twijfelde over mijn kinderwens vond ik dat heel lastig, maar tijdens de zwangerschap kwamen er steeds meer dingen naar boven die ik graag met mijn ongeboren kindje wil beleven. Deze herinneringen wil ik met mijn nieuwe gezinnetje maken.

Dit schreef ik tijdens mijn zwangerschap. Dat is bijna drie jaar geleden, ik ben tenslotte alweer twee jaar moeder. Ik kwam het tegen in mijn notities en wil het graag nog delen. Een blog gericht aan mijn ongeboren zoon.

Dan moet je denken aan momenten die mij uit mijn kindertijd bijgebleven zijn. Prachtige plekken in Zeeuws-Vlaanderen die in mijn geheugen gegrift staan, omdat daar mijn roots liggen. Of gewoon zaken, die je vader en mij het gelukkigste maken. Ik heb er een aantal op een rijtje gezet.

Schaatsen tussen het wuivende riet van de Vlaamse Kreek

Strenge winters hebben we al een tijdje niet gehad, maar als mij naar de mooiste winterherinnering wordt gevraagd op het blog van Desirée, moet ik meteen weer aan de jaren denken dat we op natuurijs konden schaatsen. Als kind deed ik dat samen met mijn vader en vriendinnetjes altijd op een idyllische plek in de Oost-Zeeuws-Vlaamse polder: Vlaamse Kreek. De langgerekte kreek die volgens VVV Zeeland vooral beroemd is vanwege het orchideeëngrasland. Okay, ik moet toegeven dat ik er alleen kwam om te schaatsen. Dus dat kan ik je niet bevestigen. Het zegt jou waarschijnlijk niets, maar de bevroren plas bij De Steenen Beer is bij velen uit de regio echt een begrip. Men kwam van heinde en ver om hier te kunnen schaatsen tussen het wuivende riet.

Als ik terugdenk aan die schaatstochten dan komen er echt veel herinneringen boven. Het begon natuurlijk met de stress als het vroor. Zou het genoeg zijn om de kreek op te kunnen? Mijn vader reed na het werk altijd even langs om te controleren of er al waaghalzen het aangedurfd hadden. Wij vermaakten ons meestal dan al op het slootje achter onze woonwijk. Dat was natuurlijk niets in vergelijking met wat ons te wachten stond.

Toch was ik op de dag dat we van start konden op de Vlaamse Kreek altijd zenuwachtig aan het hannesen met mijn schaatsen. En ging ik onzeker het ijs op. Maar na een paar slagen, voelde ik me vrij en maakte – flink ingepakt – rondjes over de plas. Ik heb zelfs nog foto’s van mij op ouderwetse kinderschaatsjes; die liggen vast nog wel ergens bij pa en ma op zolder te wachten op jou. Eerst natuurlijk altijd met pa in de buurt, maar later ook met vriendinnetjes. Mijn vader ging dan ijshockeyen met de oude garde; waar ik natuurlijk ook altijd even trots ging kijken en meedeed als het er niet al te heftig aan toe ging.

Wat zou het gaaf zijn als ik met jou, maar ook met je nichtje, neefje en (o)pa, naar de Vlaamse Kreek kan trekken om daar het gladde ijs te betreden. Daar kan namelijk geen ijsbaan aan tippen.

Stampen door het slijk op weg ‘naar de plaat’

Een bezoek brengen aan Paal en Het Verdronken Land van Saefthinge is voor iedereen – ongeacht of je kinderen hebt of niet – een must do. Met name in de zomer was ik hier niet weg te slaan. Dan gingen we namelijk op zomerse dagen samen met het gezin van de zon genieten op ‘de plaat’. Dit is de zandplaat die te voorschijn komt bij laag water. Daar konden we dan spelen in het zand. Kijken naar de grote schepen die op de Westerschelde voorbij kwamen richting Antwerpen of Terneuzen. En natuurlijk zwemmen (wel aan de goede kant, want in de Westerschelde zelf zwemmen is door de stroming gevaarlijk).

Nu is dit alleen iets voor ‘locals’, want je wilt niet overvallen worden door het water. Maar met een moeder die opgegroeid is in Paal en een opa en oma die altijd het getijde in de gaten hielden, konden wij die overtocht op het juiste moment maken. Maar voor je richting de plaat kon, volgde er een tocht die niet voor watjes is. Allereerst sjouwden we alle spulletjes die mee moesten – ons roeibootje natuurlijk, strandspeelgoed en proviand – van het dijkhuisje van opa en oma – in het zonnigste straatje van het land – twee dijken op.

Vervolgens naar beneden richting het riet, waar je aan de vertrapte stukken zag waar je er het beste in kon. We lieten over riet en opgedroogd slijk om vervolgens in het zompige stuk weg te zakken tot je kuiten in het slik. Als ik er aan terug denk, komt de geur weer naar boven. Pa sjouwde alle spulletjes en ik slaakte gilletjes, omdat het riet me pijn deed of omdat ik net iets te ver weg zakte. Aangekomen aan de waterkant, gingen we het bootje in of zwommen we (op latere leeftijd) naar de overkant.

Aan het eind van zo’n geweldige ochtend of middag kwamen we dan met zwarte benen met opgedroogd slijk aan bij mijn opa en oma waar de waterbakken al klaar stonden om het er af te schrobben. Dit gebied kun je tegenwoordig op unieke wijzigen bewonderen vanuit ’t Schor. Dat was er toen nog niet; anders hadden we er vaak gezeten, haha.

Unieke Verdronken Land van Saefthinge ontdekken

Zoals ik al zei is dat een trip die je alleen kunt maken met een local die de omgeving door en door kent. Of tijdens de speciale run die deze zomer voor het eerst wordt georganiseerd. Maar er is wel een excursie die heel dichtbij komt, namelijk een bezoek aan Het Verdronken Land van Saefthinge. Met 36km2 brakwaterschor is dit het grootste schorrengebied van Europa. Er is een klein stukje van het natuurgebied vrij toegankelijk en vanaf de zeedijk te bekijken. Als je een fanatieke kijker van Grenslanders bent, kun je het zelfs herkennen. Maar verder heb je er echt een gids nodig, omdat de vloed (het hoge water) verraderlijk snel kan opkomen.

Met zo’n gids kun je dit unieke stukje Nederland intrekken en ervaren hoe het is om door het slijk te stampen. Dat is voor de kids natuurlijk het leukste. Maar het verhaal achter dit gebied is ook heel bijzonder. Waar je nu ruige natuur ziet op de rand van land en water, was in de late Middeleeuwen gewoon land met welvarende polders, dorpjes en het kasteel Slot Saeftinghe. Verschillende stormvloeden in de veertiende en zestiende eeuw verslonden grote stukken van het ingepolderde land en toen in de Tachtigjarige Oorlog de dijken werden doorgestoken om Antwerpen te verdedigen, liep alles onder water. De gids vertelt je daar natuurlijk alles over. Hier liggen mijn roots. Dat wil ik natuurlijk met je delen. Zelfs je vader is daar nog nooit geweest. Dat wordt dus een mooi uitje voor het hele gezin.

Naar Disneyland Parijs

Natuurlijk hoort ook het bezoeken van pretparken (het liefst met korting, haha) op dit lijstje. Niet ieder weekend hoor. Nee, de magie van een pretpark bezoek vind ik juist dat je er weken naar uit kunt kijken voor je er heen gaat. Een bezoek aan de Efteling wordt zo een waar sprookje. En Toverland – dat bijna bij ons om de hoek ligt – is dan dat park waar je altijd al heen had gewild, omdat je het al zo vaak op de wegwijzers hebt zien staan. En of je dat nu met ons doet, tijdens schoolreis of met je neefjes en nichtjes – ik gun je deze ervaring.

Maar er is één park dat ik absoluut met zijn drietjes wil bezoeken: Disneyland Parijs. En dan bij voorkeur als je de leeftijd hebt dat je vol verbazing naar al die karakters kunt kijken. Dat je niets liever wil dan met ze op de foto of ze even knuffelen. Samen met jouw vader ben ik twee keer in dit park gezien en we hebben toen van dichtbij gezien wat voor magische gebeurtenis dit is voor kinderen. Daar gaan we met zijn drietjes dus absoluut van genieten.

Anno 2019 voeg ik daar aan toe: Misschien al deze winter. De magie van kerst begin in Disneyland Paris namelijk al op 9 november 2019 (tot en met 6 januari 2020). Dat betekent tal van fonkelende lichtjes, een betoverende Disney’s Christmas parade, speciale shows en natuurlijk zijn de Disney-vriendjes ook al klaar voor de feestdagen. Dat zie ik wel zitten. Het komt ook goed uit, want we hebben onze vakantie in november gepland en willen dan samen mooie herinneringen maken.

Australië en Nieuw-Zeeland

Ook zou ik heel graag met jou naar Australië en Nieuw-Zeeland reizen om daar de mooiste herinneringen als gezin te maken. Daarover schreef ik eerder al deze blog.

Ravotten in de tuin

Maar ook dichterbij huis gaan we herinneringen maken. Wat vond ik het altijd heerlijk dat we een ruime tuin met heel veel gras hadden. De plek waar ik kon voetballen met buurjongetjes. Kon picknicken met vriendinnen. En natuurlijk niet te vergeten me uit kon leven op de schommel. Tijdens onze huizenjacht hebben we daar echt rekening mee gehouden.

We wilden een mooie tuin met veel gras. Een paradijs waar jij je als driejarige deze zomer flink hebt vermaakt; op blote voeten rennen over het gazon met je waterpistool (of de tuinslang) in de hand om papa en mama nat te spuiten. Alle ruimte voor een gigantische trampoline waar we met zijn allen op kunnen springen, voor je glijbaan en natuurlijk een schommel. Maar zo’n mooi gazonnetje houden, is zeker tijdens droge zomers een flinke uitdaging. Je vader is er maar druk me: gras bij zaaien, gazon bemesten en maaien. Met jou bovenop de grasmaaier, alsof je Max Verstappen in de F1 bent. Okay, af en toe dan, want het is toch wel een flinke grasmat. Dus we krijgen inmiddels hulp van een maairobot. Of zoals je dat zelf zegt (als die zich weer eens heeft vastgereden: ‘Die is wel ondeugend he’.).

Twijfel jij over je kinderwens?